Φαράγγι Νέδας 17-10-15
Είχαμε πεί ότι αυτό θα ήταν το τελικό φαράγγι του Σεμιναρίου Μύησης στην Κατάβαση Φαραγγιών, αλλά ο καιρός μας εμπόδισε να το επισκευθούμε την προηγούμενη εβδομάδα που τελείωνε το Σχολείο. Έτσι ξεκινήσαμε, τρία αυτοκίνητα από την Αθήνα με τους, Γεράσιμο Κρεμμύδα, Σπύρο Ζαννιά, Ηλία Σιατούνη, Ξένια Γεωργοπούλου, Μίλτο Χασιαλή, Νιόνια Μαλεφάκη, Τάκη Καπλαντζή, Διονύση Δρίλλια, Αναστασία Στέφου και τον γράφοντα Άγγελο Βλαχόπουλο, για να συναντήσουμε στο δρόμο τον Γιώργο Εξηνταβελώνη και την Ειρήνη Πυρομάλλη με την κορούλα τους, που ξεκίνησαν από την Καλαμάτα και να απολαύσουμε όλοι μαζί την πολύ όμορφη και χωρίς πολλές απαιτήσεις κατάβαση.
Όπως πάντα το νερό στην κοίτη ήταν καθαρό και αρκετό για να γεμίζει τις βάθρες που μπορούν να γίνουν άλματα, τα οποία τιμήσαμε όλοι. Είναι σχεδόν συνεχόμενα και το άγριο έδαφος της κοίτης δημιουργεί πολύ καλά πατήματα ώστε να μπορεί κανείς να έχει επιλογές από το να πηδήξει 3-4μ. μέχρι και να κατέβει σχεδόν όλο το ύψος περπατώντας μέχρι το νερό.
Ο καιρός ήταν ότι έπρεπε, με την λιακάδα να μην μας καίει ιδιαίτερα, παρά μόνο να μας κρατάει σε μιά ευχάριστη θερμοκρασία.
Τελειώσαμε τη διαδρομή χωρίς απρόοπτα και σύντομα βρεθήκαμε σε ένα από τα ταβερνάκια της περιοχής να κάνουμε τις κουβέντες μας ιδίως με τους Καλαματιανούς φίλους μας που δεν βλέπουμε όσο συχνά θα θέλαμε.

Mε την κατάβαση στο Φαράγγι των Μύλων ολοκληρώθηκε η εκπαίδευση για το Σεμινάριο Μύησης Φαραγγιών του 10ου του 2015 του Συλλόγου μας.
Είχαμε μέχρι τελευταία στιγμή μιά αμφιβολία για το αν θα έπρεπε να πηγαίναμε στο Φαρ. Φλαμπούρι αντί γι’ αυτό, λόγω καιρού, αλλά πλησιάζοντας την περιοχή εκτιμήσαμε ότι οι προγνώσεις που είχαμε πάρει θα μας άφηναν να το κατέβουμε χωρίς απρόοπτα.
Πήραμε την ανηφόρα και μετά από περίπου μία ώρα περπάτημα, ήμασταν έτοιμοι να μπούμε στην πρώτη κατάβαση. Επαναλάβαμε τις τεχνικές με πολύ καλή επιτυχία, και συνεχίσαμε για καμμιά ώρα φτάνοντας στο μεγάλο καταρράκτη. Εκεί είχαμε το «ραντεβού» με την μικρής διάρκειας βροχόπτωση που περιμέναμε, έτοιμοι όλοι με τα αδιάβροχά μας, αλλά βρήκαμε ευκαιρία να καθήσουμε να τσιμπήσουμε κάτι μέχρι να περάσει το σύνεφο πάνω από τα κεφάλια μας. Υπάρχει ιδανικό μέρος εκεί με βραχοσκεπή που παρέχει κάλυψη από τη βροχή και από τυχόν κατολισθήσεις.
Πράγματι η βροχή κράτησε κάπου 15-20 λεπτά και μετά όλα ήταν πάλι όπως πρίν, συνεφιά και κάπου-κάπου καμμιά ψιχάλα, που εξελίχθηκε σε ακόμη καλύτερες συνθήκες.
Τερματίσαμε με κέφι και αρκετή ενέργεια για να πάμε για μπάνιο στο Σχοίνο και να συνεχίσουμε για φαγητό σε μιά από τις παραλιακές ταβέρνες του χωριού.
Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά που ολοκλήρωσαν το Σεμινάριο Μύησης, που από το πρώτο πρακτικό μάθημα εκτέλεσαν επιτυχημένα όλες τις τεχνικές του επιπέδου και έκαναν την ύλη να μοιάζει πολύ λίγη.

Στις 2/10/15 ξεκίνησε το 2ο Σεμινάριο Φαραγγιών της χρονιάς, με τα Θεωρητικά στα Γραφεία του Συλλόγου.
Την επομένη 3/10/15 πήγαμε στην «Οικοδομή» στου Παπάγου για τα πρακτικά. Πολύ καλή επίδοση είχε όλη η ομάδα, που εκτέλεσε όλες τις τεχνικές με αρκετή ευκολία, πράγμα που φάνηκε και την επόμενη ημέρα, 4/10/15, στο φαράγγι της Γερακίνας, αφού όλοι είχαν την αυτοπεποίθηση να κλειδώσουν τον καταβατήρα τους στο πεδίο και μάλιστα σε οποιοδήποτε σημείο τους ζητήθηκε, ψηλά ή χαληλά, στις μετρίου ύψους καταβάσεις που έχει το φαράγγι.
Πολύ όμορφα και χωρίς απρόοπτα καταλήξαμε νωρίς το απόγευμα για μπανάκι και φαγητό στο Σχοίνο.
Πάμε ολοταχώς για το επόμενο Σαββατοκύριακο!

Αυτή τη φορά εκτός από κόπο και κρύο το σπήλαιο μας χάρισε ανεπανάληπτες εικόνες και συναισθήματα.
Ξεκινήσαμε, ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος με την Χαρά Νικολαίδου από την Αθήνα και βρεθήκαμε την Παρασκευή 18/9 το βράδυ, με τον Κώστα Στασινό στον συνήθη κατασκηνωτικό χώρο της περιοχής του σπηλαίου.
Την επομένη μπήκαμε αρματωμένοι με τα διανοικτικά και τα εφόδιά μας και αφού προσθέσαμε στην κατάβαση με τη σκάλα ένα βοηθητικό σχοινί, γρήγορα φτάσαμε στο σημείο που είχαμε σταματήσει την προηγούμενη φορά. Εκεί που ήταν η κολώνα κάναμε μια διεύρυνση της διάνοιξης, πέρασε κι ο Κώστας και ξεκινήσαμε το σκάψιμο στο μαλακό αμμοχάλικο του διαδρόμου με το εμπόδιο που κατέβαινε από την οροφή του περάσματος. Η Χαρά έμεινε μία αίθουσα πίσω μας 4-5 μέτρα μακρυά μας και μας υποστήριζε με ότι χρειαζόταν να μας δώσει και αργότερα όταν γυρίσαμε για λίγο πίσω για να ορθωθούμε και να ξεμουδιάσουμε, μας έδωσε και ζεστή σούπα να απολαύσουμε! Μετά από περίπου μιάμιση ώρα, και μερικά καψούλια, πέρασα πολύ στριμωχτά και βγήκα σε ένα θάλαμο 3Χ4 περίπου, που μπορούσα να σταθώ επι τέλους όρθιος! Το άνοιγμα ήταν πολύ μικρό για να περάσει η ομάδα και έτσι αποφασίσαμε να κάνω μία έρευνα μπροστά και να επιστρέψω για τα νέα.
Μετά τον θαλαμάκο σύρθηκα για λίγο ακόμα και βγήκα σε μία αίθουσα με αρκετό ύψος και στάθηκα πάλι όρθιος (το εκτιμάς αυτό σ’ αυτό το σπήλαιο χαχαχα!). Χρειάστηκα μεγαλύτερη σκάλα στον φακό μου για να δώ το μέγεθος της νέας αίθουσας και ενθουσιασμένος άρχισα να ανεβαίνω μικρούς καταρράκτες στεγνούς αλλά με γλυφές που δείχνουν ότι τρέχει νερό τις κατάλληλες εποχές εκεί, 3-4 μέτρα ο πρώτος 5-6 μέτρα ο επόμενος και πάλι ανάβαση και πάλι μεγάλοι χώροι και παντού διάκοσμος με ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων σε μεγάλα μεγέθη. Υπάρχουν περάσματα σε ψηλότερα επίπεδα και η έρευνα και η χαρτογράφηση όλων των αυτών των σημείων θα χρειαστεί πολύ χρόνο πιστεύω.
Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι έπρεπε να γυρίσω να ειδοποιήσω, μιάς και μέσα σε δέκα-δεκαπέντε λεπτά είχα φύγει εκατό μέτρα από τους άλλους. Επέστρεψα λέγοντας τα νέα κι ο ενθουσιασμός μεταδόθηκε άμεσα στην ομάδα. Δυό-τρία καψούλια και λίγο σκάψιμο έφτασαν για να δώ τους συντρόφους μου να βγαίνουν από το στενό πέρασμα.
Ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε σχολιάζοντας τον διάκοσμο με επιφωνήματα θαυμασμού και όλο χαμόγελα σε ένα πάρα πολύ όμορφο και στολισμένο πεδίο και πήγαμε άλλο τόσο όσο είχα πάει μόνος μου. Εδώ θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν για μένα.
Εκεί συναντήσαμε ένα χαμήλωμα με λιμνούλα στα αριστερά του που για να μην χαλάσει ο διάκοσμός του περάσαμε με τα τέσσερα τσαλαβουτώντας από το νερό και μετά από λίγο συναντήσαμε το τέλος του σπηλαίου, τουλάχιστον πρός το παρόν, γιατί υπάρχει ροή αέρα από ένα μικρό χάσμα ανάμεσα στον βράχο της οροφής και τα χώματα, 2-3 μέτρα χαμηλότερα από το μέρος που πατούσαμε.
Είναι σωρός με αμμοχάλικο, ίδιος στην σύστασή του με όλους τους σωρούς που συναντήσαμε σχεδόν παντού στο σπήλαιο, αλλά σε μεγάλη ποσότητα και μάλλον πρόκειται για ένα ακόμη λαγούμι σχήματος σιφωνιού. Αφήνει στην κατωφέρεια 30-40 εκατοστά απόσταση από τον συμπαγή βράχο που υπάρχει από πάνω του και καταλήγει σε 10-15εκατοστά κενό στο κάτω μέρος που είναι οριζόντιος και ο βράχος και τα φερτά. Αυτό είναι το επόμενο εμπόδιο που θα πρέπει να ξεπεράσουμε στο μέλλον για να μας αποκαλυφθούν τα μυστικά αυτού του Καρστικού συστήματος.
Ξεκινήσαμε για πίσω, όλο χαρά για τα αποτελέσματα τόσων ομαδικών προσπαθειών αυτή τη χρονιά, κουρασμένοι και λίγο παγωμένοι αλλά σίγουρα κορεσμένοι από το νεοεξερευνημένο κομμάτι. Χρειάστηκαν τέσσερις αποστολές για να φτάσουμε σ’ αυτό το βάθος και προσπάθειες πολλών συναδέλφων. Συνεχίζεται..

Στις 5/9/15 ο Παναγιώτης Γεωργίου, ο Βαγγέλης Μαρκόπουλος, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος, συναντήσαμε στη Φυλή τον Θανάση Μπλαβούκο για να πάμε στην καταβόθρα των Σκούρτων.
Στο πεδίο ο Θανάσης μπήκε μπροστά και άνοιξε μονοπάτι στην πυκνή βλάστηση και κατεβήκαμε τα πρώτα κατεβασματάκια 6-7 και 2-3 μέτρων. Το σπήλαιο όμως ήταν φραγμένο από λάσπες και βράχια και η συνέχεια ήταν αδύνατη.
Έτσι κατευθυνθήκαμε στην περιοχή Κιάπα Καραμανλή για να κατέβουμε ένα άγνωστο βάραθρο που μόνο ο Θανάσης γνώριζε. Μετά από έρευνα εντοπίσαμε την είσοδο που είναι βαραθρώδης και έχει βάθος περίπου 50 μέτρα. Είναι εφικτό να κατεβεί κανείς με ένα δεντροδέσιμο και μία παράκαμψη, μέχρι κάτω. Έτσι και κάναμε και μετά από λίγη ώρα ερευνούσαμε στο βάθος όπου υπάρχει ένα τυφλό παράθυρο στα 2μ. ύψος και ένα πατάρι στα 5-6μ. που λόγω χρόνου και στενότητας του χώρου δεν ερευνήσαμε λεπτομερώς και μένει εκεί ένα ερωτηματικό για επόμενη επίσκεψη. Ο ίδιος ο πάτος του σπηλαίου δεν φαίνεται να συνεχίζει.
Ίσως από μόνο του ένα 50άρι μονοκόμματο βάραθρο αποτελεί είδηση για την περιοχή της Πάρνηθας και χωρίς να βρεθεί περαιτέρω συνέχεια. Θα ξαναπάμε όμως για να το χαρτογραφήσουμε και βλέπουμε.

Αυτή τη φορά ξεκινήσαμε με δύο στόχους. Πρώτον να κάνουμε υποδομή ώστε η διάνοιξη που χρειάστηκε μιά μέρα δουλειάς για να σκαφτεί να οχυρωθεί με τσουβάλια-σωλήνες που έφτιαξε ο Αλέξανδρος και δεύτερο να προχωρήσουμε την εξερεύνηση αφού διευρύνουμε τον διάδρομο που με το ζόρι είχαμε περάσει ο Παναγιώτης κι εγώ την προηγούμενη φορά στις 30-31/7. Στο τέλος του που στρίβει δεξιά ανηφορικά, θα χρειαζόταν έτσι κι αλλιώς καψούλια.
Ξεκινήσαμε εγώ κι ο Παναγιώτης για τις μπροστινές διανοίξεις και πίσω ο Αλέξανδρος ασχολήθηκε με τα έργα. Ο Γεράσιμος συνόδευσε τη Χριστίνα στις πρώτες στοές του σπηλαίου για μιά γνωριμία με το περιβάλλον και μετά μας συνάντησε ενώ τελειώναμε με τα καψούλια τον διάδρομο.

Πίσω μας ο Αλέξανδρος είχε στήσει «μαγειρείο» και σε ένα διάλειμμα μας εμφάνισε ζεστή σούπα που σ’ αυτό το παγωμένο περιβάλλον μου φάνηκε απίστευτα νόστιμη!
Με δυό ακόμη προσπάθειες βγήκαμε στην νέα αίθουσα και συναντήσαμε στο τέλος της ένα στενό πέρασμα που πέρασε ο Παναγιώτης με δυσκολία, για να διαπιστώσουμε ότι είχαμε μπροστά μας ακόμη μεγαλύτερο εμπόδιο.
Ένα τοίχωμα με μια τρύπα στο κάτω μέρος πολύ μικρό και δύο τρύπες στο πάνω που σχηματίζονταν από μία κολώνα 30-35εκατοστά πάχους. Το τοίχωμα και η κολώνα μας αποκαρδίωσαν λίγο είναι αλήθεια, γιατί δεν βλέπαμε και εμφανή συνέχεια πίσω τους.
Είχε πάει 17:00 περίπου όταν ξεκινήσαμε να βγούμε μιας και είχαμε κατακουραστεί από όλη την προσπάθεια και είχαμε μία ώρα περίπου δρόμο για έξω.
Την επομένη αποφασίσαμε να διανοίξουμε το στενό πέρασμα που πέρασε μόνο ο Παναγιώτης και να δούμε τι θα κάναμε με το τοίχωμα.

Μπήκα και πάλι με το τρυπάνι μπροστά πότε με τον Παναγιώτη και πότε με τον Γεράσιμο, και οι άλλοι δύο σκάβοντας έκαναν διαμόρφωση και μεγάλωμα του χθεσινού νέου περάσματος.

Πίσω μας ο Αλέξανδρος έστησε πάλι το «μαγειρείο» του και σε μιά στιγμή που βρισκόμουνα, λόγω στενότητας του χώρου, μόνος μου μετά το στένεμα σπάζοντας την κολώνα ανάμεσα στις δύο πάνω τρύπες του τοιχώματος, ζήτησα υλικά και μου ήρθε μαζί και μία ακόμη απολαυστικότατη καυτή σούπα
Μετά από μερικές ώρες είχαμε φτιάξει ένα άνοιγμα που ίσα-ίσα χωρούσε ο Γεράσιμος που όταν πέρασε προχώρησε και λίγο ακόμη πρός τα αριστερά σε ένα νέο διάδρομο.

Πίσω του πάλευα με το σφυρί και το SDS σχέτο σαν καλέμι, μιάς και οι μπαταρίες είχαν τελειώσει και οι δύο και μετά από λίγο πέρασα κι εγώ.
Διαπιστώσαμε ότι θέλει σκάψιμο στον πάτο του σε συνδυασμό με διάνοιξη από πάνω για να δούμε που οδηγεί. Φαίνεται να συνεχίζει πρός τα δεξιά και ο αέρας βέβαια έρχεται πάντα δυνατός και παγωμένος από εκεί.

Από πρίν είχαμε ορίσει έναρξη επιστροφής στις 15:00’ και στις 15:30’ αποφασίσαμε ότι δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα περισσότερο πρός το παρόν και ξεκινήσαμε για πίσω με 18 περίπου δύσκολα μέτρα μεγαλύτερη διαδρομή αυτή τη φορά.

Τα μέλη: Αλέξανδρος Τσεκούρας, Παναγιώτης Δευτεραίος, Γεράσιμος Κρεμμύδας, ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος και η Χριστίνα Μπαζίνη.
Συνεχίζεται..

Την Κυριακή 23/8/15 πήγαμε στο Φαράγγι της Γερακίνας όπου συνοδεύσαμε περίπου 10 άτομα από τους Ορειβατικούς Συλλόγους Λουτρακίου και Κορίνθου. Οι τέσσερις που κάναμε τα δεσίματα στις ασφαλίσεις ήμασταν οι: Η Αρχηγός της εξόρμησης Νικολέττα Αλεξανδράκη, ο Δημήτρης Καραχρήστος, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.
Είχαμε μόνο μερικές περιπτώσεις πόνου από κάποιες ζώνες, ιδίως αναρριχητικές, που ανεβαίνουν πολύ πάνω από τη λεκάνη και πιέζουν άσχημα. Κατά τα άλλα όλα πήγαν μιά χαρά και όλοι το καταχάρηκαν, ιδίως όσοι έκαναν κατάβαση σε φαράγγι με σχοινιά για πρώτη φορά. Είπαμε ότι επιφυλασσόμαστε για μελλοντική εξόρμηση σε φαράγγι με νερά, φάγαμε στο Σχοίνο και αποχαιρετιστήκαμε.

Συνήθως τις κεντρικές εβδομάδες του Αυγούστου κάνουμε με την οικογένεια διακοπές στο εξοχικό μας στο Λουτράκι. Ευκαιρία λοιπόν να κατέβουμε τα γύρω φαράγγια για να ξεμουδιάζουμε από τις ξαπλώστρες κάνοντας λίγο προπόνηση, αλλά και για να δούμε τις ασφαλίσεις για τίποτα διορθώσεις-συμπληρώματα.
Σάββατο πρωί πήγαμε στο Μύλων οι Γεράσιμος Κρεμμύδας, Χριστίνα Μπαζίνη, Ξενοφώντας Ντάνης και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.
Η πεζοπορική ανάβαση μας έψησε λιγάκι, αλλά μόλις μπήκαμε στα δέντρα δροσιστήκαμε κάπως. Ο δρόμος παραμένει κλειστός για αυτοκίνητα σε δύο σημεία, ένα είναι από μία κατολίσθηση στο μέσον της πορείας μέχρι την είσοδο και το δεύτερο εκεί που αφήνουμε το δρόμο και μπαίνουμε στο μονοπάτι αριστερά έχει μία πολύ μεγάλη νεροτριβή από το νερό που μπαίνει στην κοίτη του φαραγγιού, που τον έχει κόψει. Κανένα ίχνος επισκευής δεν φαίνεται και ίσως να μην υπάρχει ενδιαφέρον να φτιαχτεί. Άλλωστε ο περυσινός χειμώνας έκανε πολύ μεγάλες ζημιές στην ευρύτερη περιοχή και ίσως απασχόλησε τα συνεργεία πολύ για να ασχοληθούν και με αυτό το δρομάκο.
Η Χριστίνα που μπήκε πρώτη φορά σε πραγματικό πεδίο μετά την οικοδομή, τα πήγε μιά χαρά και η κατάβαση εξελίχθηκε ομαλά και χωρίς απρόοπτα. Οι αγκυρώσεις παραμένουν όπως ήταν και η αρχή της μεγάλης κατάβασης δεν έχει πιά ανάγκη αντικατάστασης του ιμάντα που συνδέει την αλυσίδα με μιά επί πλέον αγκύρωση μιάς και από το Πάσχα έχουμε τοποθετήσει επί πλέον βύσμα με πλακέτα και ανοξείδωτο ωμέγα.

Την επομένη προστέθηκε στην παρέα μας ο Τάσος Κειβανίδης για να κατέβουμε την Καλλιθέα.
Μεγάλη ευλογία αυτό το φαράγγι που είναι τόσο κοντά μας και με νερό όλο το χρόνο!
Μπήκαμε με την άνεσή μας κατά το μεσημέρι και βγήκαμε νωρίς το απόγευμα κάνοντας μια ομαλότατη πορεία με τη Χριστίνα πάλι να τα πηγαίνει μιά χαρά, κάνοντας και μερικά άλματα. Οι υπόλοιποι όπως είναι φυσικό, βουτήξαμε από όπου ήταν δυνατόν να γίνει άλμα, παραλείποντας μόνο τα ακραία.
Το νερό ήταν μέτριο σε ποσότητα, όπως το ξέρουμε αυτή την εποχή, με θολούρα πρίν ακόμη το πατήσουμε, από τις αρχικές βάθρες.
Προσθέσαμε μία παράκαμψη στην τρίτη πρίν από το τέλος κατάβαση, πού μας είχε μπεί στο μάτι από καιρό γιατί είχαμε κάποιες απώλειες σε σχοινιά στο παρελθόν, ιδίως από γλιστρήματα που χτύπαγαν απότομα το σχοινί με τάση στην τραχιά επιφάνεια του βράχου. Πιστεύω ότι είναι εκτός νερού και θα αντέξει το χειμώνα, θα το δούμε.

Από χρόνια μας έχει απασχολήσει ευχάριστα αυτό το σπήλαιο που όλο μας ταλαιπωρεί. Κάθε χρονιά που πηγαίναμε μέχρι τώρα, βρίσκαμε εμπόδιο πότε σε ένα στένεμα που χρειάστηκε διάνοιξη για να περνάμε όλοι και πότε σε ένα λαγούμι σχήματος σιφωνιού, μόνο που αντί για νερό ήταν γεμάτο με άμμο. Δύο φορές κοντέψαμε να το περάσουμε αλλά δεν τα καταφέραμε λόγω χρόνου. Αυτή τη χρονιά ήμασταν αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουμε σ’ αυτό το εμπόδιο. Από την Πέμπτη το βράδυ ανέβηκαν στο βουνό οι Παναγιώτης Γεωργίου, Κώστας Στασινός, Αλέξανδρος Τσεκούρας και Παναγιώτης Δευτεραίος και την Παρασκευή το πρωί μπήκαν με φόρα. Χρειάστηκαν ώρες σκάψιμο σ’ αυτά τα 5-6 μέτρα λαγουμιού, αλλά αυτή τη φορά πέρασαν το μέχρι τώρα απροσπέλαστο σημείο και προχώρησαν στο πίσω κομμάτι.
Την Παρασκευή αργά το απόγευμα φτάσαμε κι εμείς, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος, στον κατασκηνωτικό χώρο και, συναντήσαμε τους ενθουσιασμένους φίλους μας. Η Χαρτογράφηση, όπως διαπιστώσαμε την Κυριακή, έβγαλε σύνολο 410 περίπου μέτρα συνολικού βάθους.
Προστέθηκαν δηλαδή περίπου 100μέτρα από το προηγούμενο σημείο.
Μας είπαν ότι το σπήλαιο συνεχίζει μέν, αλλά θα έπρεπε να περάσουμε ένα πολύ στενό σημείο με νερό που λιμνάζει.
Το Σάββατο το πρωί ετοιμαστήκαμε να μπούμε οι πέντε, μιας κι ο Κώστας Στασινός έπρεπε να αναχωρήσει. Με μεγάλη ανυπομονησία περάσαμε το σιφωνοειδές λαγούμι, διαπιστώνοντας πόσο λίγο σκάψιμο χρειαζόταν ακόμη για να περάσουμε όταν προσπαθούσαμε πέρυσι, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Οι νέες αίθουσες έχουν πολύ ωραίο στολισμό, πολλά μακαρόνια, σταλακτίτες σε διάφορα χρώματα και σχήματα, αλλά η προσήλωσή μας στο επόμενο εμπόδιο δεν μας άφησε να σταθούμε για πολύ. Το αφήσαμε για να πάρουμε μερικές φωτογραφίες στην επιστροφή.
Φτάσαμε στο σημείο και για αρχή μας έπιασε μια απογοήτευση. Το πέρασμα πολύ στενό, με νερό σε μιά μικρή λιμνούλα που έπιανε όλο το πλάτος του και 60εκ. περίπου μήκος που στο βαθύτερο σημείο της ήταν 10-15 εκ., κυλούσε πρός τα μέσα και υπερχείλιζε 2-3 μέτρα βαθύτερα.(Φωτογρ.Νο11) Το χειρότερο ήταν ότι είχε μια συνεχή σταγονορροή που δεν θα μας άφηνε να την αδειάσουμε με ένα κύπελλο, όπως έδειχναν τα πράγματα. Το πρόβλημα όμως δεν θα λυνόταν αν αδειάζαμε απλώς το νερό γιατί δεν θα χωρούσαμε έτσι όπως ήταν.
Σκάβοντας διερευνητικά διαπιστώσαμε ότι το λαγούμι, που έχει κι αυτό σιφωνοειές σχήμα σαν το προηγούμενο, έχει υπέδαφος από αμμοχάλικο και το νερό συγκρατείται από ένα τύπου κροκαλοπαγούς στρώμα, συγκολλημένων βότσαλων και άμμου που μπορούσαμε να διασπάσουμε με «σχετική» ευκολία.
Ξεκινήσαμε σκάβοντας ένα λάκκο λίγο πιό έξω,(Φωτογρ.Νο12-13) που θα υποδεχόταν το νερό όταν φτάναμε να σπάσουμε το ανασηκωμένο μπροστινό χείλος της λιμνούλας και συνεχίσαμε ελπίζοντας ότι θα απορροφηθεί. Όσο σκάβαμε και δεν βρίσκαμε νερό στον πάτο, τόσο αναπτερώνονταν οι ελπίδες μας ότι θα λύναμε όχι μόνο προσωρινά το πρόβλημα, αλλά θα δημιουργούσαμε μια συνεχή ροή που θα αποστράγγιζε συνεχώς. Μετά από αρκετή ώρα προσπαθειών και αλλαγών βάρδιας, διαπιστώσαμε ότι το σχέδιο εκτελέστηκε ακριβώς όπως το σκεφτήκαμε! (Φωτογρ.Νο14)
Δημιουργήσαμε ένα πέρασμα που με το ζόρι χωρούσε ένας άνθρωπος και ο Παναγιώτης Δ. ανέλαβε να κάνει την πρώτη προσπάθεια.
Προχώρησε 4-5μέτρα και βρήκε ανοδική σήραγγα με άμμο και βότσαλα στο κάτω μέρος και βράχο σε όλες τις άλλες πλευρές, πολύ στενό και σίγουρα χρειαζόταν κι αυτό διάνοιξη. Έκανε μια προσπάθεια με το σφυρί, αλλά ήταν πολύ στενά και τα τοιχώματα αρκετά χονδρά για να σπάσουν.
Οπισθοχώρησε γιατί δεν θα χωρούσε να κάνει μεταβολή και μπήκα κι εγώ για να δω τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Χτύπησα κι εγώ χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα τα σημεία που εμποδίζουν, αλλά σταμάτησα αποδεχόμενος το γεγονός ότι ακόμα κι αν τα κατάφερνα και περνούσαμε κάποιοι με το ζόρι από κει, δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει όλη η ομάδα για να ολοκληρωθεί το έργο μας. Οπισθοχώρησα κι εγώ υπολογίζοντας πόση δουλειά χρειάζεται ακόμα! Κράτησα όμως την εικόνα από την αίθουσα που είδαμε με τον Παναγιώτη Δ., που είναι μετά την ανηφόρα που δεν περάσαμε. Είναι κι αυτή στολισμένη στα ίδια μοτίβα με τις προηγούμενες. Σκουρόχρωμα τοιχώματα και σταλακτίτες ήταν τα λίγα που διέκρινα.
Ενώ γινόντουσαν όλα αυτά, πίσω μας ο Παναγιώτης Γ. με τον Αλέξανδρο έκαναν την χαρτογράφηση του νέου τμήματος. Εμείς, όταν δεν δουλεύαμε, τυλιγόμασταν με αλουμινοκουβέρτες γιατί δεν ανέφερα μέχρι τώρα, ότι από το λαγούμι έβγαινε ένας κρύος έως παγωμένος αέρας, που μας είχε ξυλιάσει!
Μετά από λίγο έφτασαν κι οι άλλοι, τους ενημερώσαμε, είδαν τι είχαμε κάνει, τους είπαμε μέχρι που είχαμε φτάσει και καθίσαμε όλοι μαζί να ξεκουραστούμε λίγο και να φάμε κάτι πριν ξεκινήσουμε για την επιστροφή μας.
Τελικά αυτό το σπήλαιο ανταμείβει τις προσπάθειές μας με το σταγονόμετρο, αλλά ίσως έτσι να είναι καλύτερα, γιατί κάθε φορά που πηγαίνουμε έχουμε να θυμόμαστε κάτι για κάθε ένα από τα δύσκολα περάσματα που έχουμε περάσει. Επίσης κάθε φορά που φεύγουμε έχουμε την προσδοκία να ξαναπάμε να περάσουμε στην επόμενη αίθουσα που μπορέσαμε ίσα-ίσα να δούμε. Έτσι έγινε την προηγούμενη φορά, έτσι έγινε και τώρα.
Μέχρι την επόμενη προσπάθεια λοιπόν!

18η ΠΣΣ 18-7-15 Όλυμπος
Το Βουνό των Θεών όπως και να το κάνεις αποτελεί πειρασμό μόνο που αναφέρει κανείς μια εξόρμηση γι’ αυτό. Στη Πανελλήνια Σπηλαιολογική Συνάντηση φέτος, αποφασίσαμε ότι θα έπρεπε να αφιερώσουμε τουλάχιστον μία μέρα για να κατέβουμε το Φαράγγι του Ουρλιά. Μιας και είναι αρκετά μακρυά από την Αθήνα, δύσκολα θα κανονιστεί κατάβαση σ’ αυτόν.
Μαζί μας θα έμαιναν και αρκετοί “καθαροί” Σπηλαιολόγοι που από μέρες πρίν είχαμε μπολιάσει με το μικρόβιο αυτής της ευκαιρίας για φαράγγι και υπέκυψαν μάλλον εύκολα!
Φτάσαμε το Βράδυ της Παρασκευής με τον Γεράσιμο και κατ’ ευθείαν νοιώσαμε την ζεστή Βορειοελλαδίτικη φιλοξενία στα πρόσωπα των διοργανωτών, που μας υποδέχτηκαν σ’ ένα μέρος με μεγάλη απλωσιά, νερά άφθονα, έναν πολύ όμορφα διαμορφωμένο χώρο για να στηθούν πάρα πολλές σκηνές με πολύ περισσότερες ανέσεις απ’ αυτές που συνήθως έχουμε συνηθήσει στις εξορμήσεις μας.
Στο μέρος αυτό είχα ξαναμείνει 4-5 χρόνια πρίν, κατά τη διάρκεια μιας Πανελλήνιας Συνάντησης κατάβασης Φαραγγιών, αλλά τότε δεν υπήρχε ούτε το πολύ όμορφα φτιαγμένο περίπτερο, ούτε η διαμόρφωση του κατασκηνωτικού χώρου που είδαμε φέτος.
Ξημέρωσε μια ηλιόλουστη μέρα το Σάββατο και αφού μαζευτήκαμε στο περίπτερο για πρωινό, ξεκινήσαμε με την άνεσή μας. Στο φαράγγι θα πήγαιναν πολλές ομάδες και μάλιστα με άτομα που δεν είχαν εκπαίδευση σε καταβάσεις, όπως καταλάβαμε όπως περνάγαμε από δίπλα τους και ευτυχώς μπήκαμε πρώτοι και δεν πέσαμε σε αναμονές.
Η ομάδα: Απόλλωνας Θρασυβουλίδης, Μίλτος Χασιαλής, Γιώργος Πορτοκάλογλου, Άννα Ραπάνη, Παναγιώτης Γεωργίου, Λάμπρος Μακροστέργιος, Μαρία Βασίλογλου, Νίκος Παππάς, Αλέξανδρος Τσεκούρας, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Χάρις Νικολαίδου, Θωμάς Θεοδοσιάδης και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.
Ανεβήκαμε το άνετο και σκιερό μονοπάτι που οδηγεί σε διάφορες εισόδους των τεχνικών κομματιών και φτάσαμε στη δεύτερη είσοδο που ήταν ο στόχος μας, μπήκαμε μέσα στο ποτάμι, και ξεκινήσαμε την κατηφόρα.
Το άσχημο ήταν ότι πριν προλάβουμε να κάνουμε μερικά βήματα και πριν ακόμα ξεκινήσουμε τις καταβάσεις, ένα γλίστρημα έβγαλε εκτός μάχης την Μαρία κι έτσι ο Λάμπρος έμεινε μαζί της και τη συνόδευσε σε νοσοκομείο όπου δυστυχώς, όπως μάθαμε αργότερα που τους ξανασυναντήσαμε στην συγκέντρωση, διαπιστώθηκε ότι είχε μικρό κάταγμα στον καρπό της.
Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε και το τοπίο μας εντυπωσίασε. Είχα ξεχάσει κι εγώ που είχα χρόνια να έρθω, πόσο όμορφα ήταν, κρατώντας μόνο μια γενική ευχάριστη ανάμνηση. Πρόκειται για σχετικά ανοιχτή κοίτη χωρίς στενώματα που επιταχύνουν το νερό και δημιουργούν υδρολογικά φαινόμενα, κι έτσι η επικινδυνότητα περιορίζεται περισσότερο στα γλιστρήματα παρά σε οτιδήποτε άλλο. Περάσαμε τις καταβάσεις με άνεση και οι σπηλαιολόγοι μας ήταν όλο χαμόγελα, ιδίως όταν υπήρχε άλμα ή τσουλήθρα που τα ευχαριστηθήκαμε όλοι ανάλογα! Οι ζωηροί της παρέας ξαναανέβαιναν μέχρι να περάσουν οι υπόλοιποι και χόρτασαν βουτιές. Το τελευταίο άλμα των οκτώ περίπου μέτρων το κάναμε όλοι, ακόμα και άτομα που δεν είχαν εμπειρία στο κολύμπι.
Βγήκαμε κατά τις 15:30′ και έτσι είχαμε πολλή άνεση στο να αλλάξουμε και να είμαστε εγκαίρως στο χώρο της συνάντησης για τις παρουσιάσεις.
Πολύ ευχάριστη έκπληξη ήταν το ότι παρ’ όλη την τρέχουσα οικονομικοπολιτική δυσχέρεια στη χώρα μας, υπήρχαν πάνω από εκατό άτομα που επέλεξαν να συμμετέχουν σ’ αυτή τη συνάντηση.