Το επιλέξαμε για πολλούς λόγους, όπως η εγγύτητά του στην Αθήνα, το ότι κρατάει ακόμα νερό, το ότι είναι μικρό και εύκολο, τις όμορφες εικόνες του και σίγουρα για την τελευταία του θεαματική κατάβαση που καταλήγει σε μια μεγάλη και βαθειά βάθρα.
Ανεβήκαμε στην είσοδο του Φαραγγιού με τα πόδια, “απολαμβάνοντας” το λιοπύρι που μας έκανε μούσκεμα στον ιδρώτα, αλλά αποζημιωθήκαμε σχετικά σύντομα στην πρώτη λιμνούλα που βρήκαμε, όπου και φορέσαμε τις στολές μας, αρχίζοντας τις τεχνικές καταβάσεις.
Όλα πήγαν μιά χαρά και σύντομα βρεθήκαμε πάνω από την τελευταία μεγαλούτσικη κατάβαση, όπου μας περίμενε μια έκπληξη. Στην περιοχή οργανώνουν εκδρομές διάφοροι Σύλλογοι και γραφεία τουρισμού, φέρνοντας κόσμο από διάφορα μέρη, κυρίως από την Αθήνα. Έτσι αντικρίσαμε καμιά πενηνταριά άτομα να κολυμπάνε ή να λιάζονται στα βράχια από κάτω μας και άλλους ακόμα πιο πίσω, να περπατάνε στα πέριξ. Οπότε, είχαμε και θεατές, όπως και πρόθυμους φωτογράφους, για μερικές ομαδικές λήψεις!

Για όσους το γνωρίζουν, είναι ένα πολύ όμορφο και τεχνικό πεδίο, που δεν είναι και εύκολο να μπούν άτομα που δεν έχουν εκπαιδευτεί στο άθλημα, αλλά η παρέα αποδείχθηκε ικανότατη και πολύ δυνατή!
Το Σάββατο με τον Ανδρέα, κάναμε στα παιδιά μια προετοιμασία στις τεχνικές και τα πλάγια βγαλσίματα στα ρελέ, αλλά δεν περιμέναμε αυτά τα τόσο καλά αποτελέσματα! Μπράβο στα παιδιά!
Το Φαράγγι διατηρούσε το νερό του, αρκετά για να μας δροσίσει και να κάνει τις καταβάσεις ενδιαφέρουσες, αλλά καθόλου επικίνδυνο, αφήνοντάς μας να κάνουμε τα δικά μας με ευκολία. Στον στριφτό καταρράκτη, ας πούμε, όλοι περάσαμε το δεύτερο μέρος χωρίς σχοινί, με στενή βέβαια παρακολούθηση και κάναμε κι άλλα διασκεδαστικά.
Καλόδεχτοι οι νέοι φίλοι μας! Στην ομαδική φωτογραφία, δυστυχώς λείπει ο φωτογράφος, Μενέλαος Νεοφώτιστος.

Η τελευταία εξόρμηση του Σεμιναρίου, έγινε στο γνωστό σε μας σπήλαιο, που έχουμε εξερευνήσει πριν λίγα χρόνια, με μέγιστο βάθος 215μέτρα στον ένα κλάδο και περίπου 150, στον δεύτερο.
Κατεβήκαμε στο βαθύτερο σημείο, μοιράζοντας τις καταβάσεις ανάμεσα στους τρείς νέους μας αρματωτές, που ανταπεξήλθαν μια χαρά και με ενθουσιασμό.
Με λίγο περισσότερο χρόνο για περιήγηση, είδαμε πράγματα που τα είχαμε προσπεράσει κάπως δίνοντας περισσότερη σημασία στην εξερεύνηση, όταν πρωτομπήκαμε. Στα κατώτερα σημεία τα τοιχώματα είναι καλυμμένα από ασβεστιτικές κρυσταλλικές μορφές και σε αρκετά σημεία είναι ολόκληροι όγκοι, όλοι διαπερατοί από ένα ισχυρό φώς. Πήραμε μερικές φωτογραφίες από το διάκοσμο, αναμνηστικές από τη συντροφιά και πήραμε το δρόμο για πάνω.
Ο καθένας ξεαρμάτωσε το κομμάτι του και βγήκαμε στο βασίλεμα του ήλιου στην επιφάνεια.
Την επόμενη ημέρα κάναμε τον απολογισμό του σχολείου και τις εξετάσεις, αφιερώνοντας χρόνο σε απορείες και συζητήσεις για τις τεχνικές και τα προβλήματα που προκύπτουν από την ενασχόληση που μας ενδιαφέρει.
Καταλήξαμε σε γνωστή μας ταβέρνα φίλων, που μας έχουν πάει σε νέες σπηλιές και μας έχουν δώσει επαφές για ακόμα περισσότερες εξερευνήσεις στην περιοχή.
Καλή πρόοδο στα νέα στελέχη!

Πέρασε και το Πάσχα οικογενειακά, βεβαίως-βεβαίως, και μπήκαμε πάλι στους ρυθμούς του Σεμιναρίου μας. Θρακιά Σταυρού για το Σάββατο, εξερευνητικά, από μεριά χωρίς αρματώματα. Φτιάξαμε τρείς διαδρομές, χρησιμοποιώντας και τις φυσικές δεσιές του βαράθρου. Φθάνοντας στο δάπεδο, κάναμε και τεχνικές απεγκλωβισμών, για να ξεσκουριάζουμε! Όλα καλά και κάναμε την πρόσβαση από τον Σταυρό, για όσους γνωρίζουν. Ήταν πολύ καλά και μου φάνηκε πιό σύντομα σε σύγκριση με την κάτω πρόσβαση του Στρατοπέδου. Για να πάς κοντά στον Σταυρό όμως, θέλει 4Χ4.

Η Κυριακή, ηλιόλουστη και με ένα ελαφρύ αεράκι, μας βρήκε στο Χάος του Λαυρίου, να αρματώνουμε πάλι εξερευνητικά. Και αυτό το κατέβασμα προσφέρει ευκαιρία για εξοικείωση με το ύψος και το μεγάλο κενό που δηλώνει το όνομα αυτού του πεδίου. Επαναλάβαμε κάποιες τεχνικές, μιλήσαμε για πολλά, τα δοκιμάσαμε στην πράξη να δούμε τι δουλεύει και τι όχι και είπαμε κάποια πράγματα για την τελευταία εξόρμηση του Σεμιναρίου, που θα γίνει στο Βάραθρο στο χωριό Κοσμάς. Ένα 200άρι που έχει εξερευνήσει και χαρτογραφήσει ο Σύλλογός μας.

Στο Βουνό που βρίσκεται πολύ κοντά μας και διαθέτει πάνω από εκατό έγκοιλα δίνοντας λύση τουλάχιστον για την εκπαίδευση, κάναμε την εκπαίδευση του διημέρου.
Το Σάββατο σε κάθετο πεδίο, αρματώματα και απεγκλωβισμούς, επαναλήψεις και νέες τεχνικές στα αντίβαρα.

Την Κυριακή, πάλι εδώ, σε παλιό ορυχείο για χαρτογράφηση. Χρησιμοποιήσαμε Disto σε Android κινητά και κινητά Με Τopodroid και απλό Αποστασιόμετρο. Οι δύο ομάδες έφτιαξαν από μία απεικόνιση, την οποία θα παραδώσουν σε μορφή αρχείου για υπολογιστή.

Στο γνωστό μας πεδίο της Συκιάς το Σάββατο και στο πεδίο της περιοχής του σπηλαίου της Αφαίας την Κυριακή, εξελίχθηκε η συνέχεια του Σεμιναρίου μας. Δώσαμε έμφαση στις τεχνικές Αυτοδιάσωσης Ομάδας, με απεγκλωβισμούς, περάσματα τραυματία από ρελέ, από κόμπο και άλλα ενδιαφέροντα, εμπλουτίζοντας τις γνώσεις μας και κάνοντας επαναλήψεις στις ήδη διδαγμένες τεχνικές. Πάμε γερά και δυνατά!

Δεύτερη μέρα πρακτικών με αρμάτωμα σε μικρό, αλλά κανονικό Σπήλαιο. Στησίματα τραβέρσας επαναληπτικά, Απεγκλωβισμοί συνεχώς και Ξαρμάτωμα. Πάμε για ακόμα περισσότερα!

Το πρώτο πρακτικό του Σεμιναρίου μας, με στησίματα απλών καταβάσεων πολλαπλών σημείων και τραβέρσας. Η προσπάθεια όλων ήταν σοβαρή και η επίδοση, πολύ καλή! Καλή συνέχεια!

Επίσκεψη αστραπή κανονίσαμε με τον Γεράσιμο και τη Δέσποινα, στο σπήλαιο που είχα τουλάχιστον 15 χρόνια να κατέβω. Έχει μια σχετικά μικρή είσοδο που βλέπεις και στα δυό-τρία μέτρα κάτι σαν πάτο, και μπορεί να το παρεξηγήσεις, για το μέγεθος που κρύβει. Αμέσως μετά αυτό το παταράκι, συνεχίζει με ένα μονοκόμματο κατέβασμα 50-55 μέτρα, συνεχίζει και με άλλα μεγάλα κατεβάσματα και καταλήγει πάνω από 200 μέτρα βάθος, Εμείς είχαμε πάρει υλικά για μέχρι 150 μέτρα και κάπου εκεί σταματήσαμε.
Όπως το θυμόμουνα, είχε πολλή υγρασία και σε κάποια σημεία, ήταν σαν να βρέχει ασταμάτητα. Και ειδικά σε σημεία που πρέπει να αρματώσει κανείς, δεν μπορεί να το αποφύγει.
Ωραίο σπήλαιο, με αρκετά χαμηλή θερμοκρασία και θεαματικά πηγάδια. Με την ευκαιρία, μαζέψαμε και διάφορα υλικά που βρήκαμε πεσμένα, καθαρίζοντας το σπήλαιο.
Βγήκαμε νωρίς το απόγευμα και πήραμε τον παραλιακό δρόμο, για να απολαύσουμε τη διαδρομή και με την ευκαιρία βρήκαμε και κάπου να φάμε, πρίν επιστρέψουμε στο εξοχικό μου στο Λουτράκι για ύπνο.

Μαζευτήκαμε εννέα άτομα, ανεβήκαμε με το μονοπάτι, πολύ ωραία και μπήκαμε στις καταβάσεις.
Φιλοδοξούσαμε να κάνουμε αρκετές από τις τεχνικές Αυτοδιάσωσης Ομάδας, καθυστερήσαμε και λίγο για να μην πέσουμε πάνω σε μια άλλη ομάδα που προηγήθηκε, έτσι προλάβαμε μόνο λίγες γιατί πέρασε η ώρα, αλλά θα ξανακάνουμε πράγματα, αρκεί που υπάρχει όρεξη.
Φρεσκάραμε λίγο και τις Φαραγγίστικες τεχνικές, γιατί ασχολούμαστε με τα σπήλαια συνέχεια από το τέλος Οκτωβρίου και κάποιοι μπήκαν για πρώτη φορά σε φαράγγι, έχοντας κάνει μόνο σεμινάριο Σπηλαιολογίας. Εννοείται ότι το βρήκαν ευκολότατο και διασκεδαστικό!