Σπήλαιο Αγ.Πνεύματος, Οίτη 30-31/7/15 & 1/8/15

Από χρόνια μας έχει απασχολήσει ευχάριστα αυτό το σπήλαιο που όλο μας ταλαιπωρεί. Κάθε χρονιά που πηγαίναμε μέχρι τώρα, βρίσκαμε εμπόδιο πότε σε ένα στένεμα που χρειάστηκε διάνοιξη για να περνάμε όλοι και πότε σε ένα λαγούμι σχήματος σιφωνιού, μόνο που αντί για νερό ήταν γεμάτο με άμμο. Δύο φορές κοντέψαμε να το περάσουμε αλλά δεν τα καταφέραμε λόγω χρόνου. Αυτή τη χρονιά ήμασταν αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουμε σ’ αυτό το εμπόδιο. Από την Πέμπτη το βράδυ ανέβηκαν στο βουνό οι Παναγιώτης Γεωργίου, Κώστας Στασινός, Αλέξανδρος Τσεκούρας και Παναγιώτης Δευτεραίος και την Παρασκευή το πρωί μπήκαν με φόρα. Χρειάστηκαν ώρες σκάψιμο σ’ αυτά τα 5-6 μέτρα λαγουμιού, αλλά αυτή τη φορά πέρασαν το μέχρι τώρα απροσπέλαστο σημείο και προχώρησαν στο πίσω κομμάτι.
Την Παρασκευή αργά το απόγευμα φτάσαμε κι εμείς, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος, στον κατασκηνωτικό χώρο και, συναντήσαμε τους ενθουσιασμένους φίλους μας. Η Χαρτογράφηση, όπως διαπιστώσαμε την Κυριακή, έβγαλε σύνολο 410 περίπου μέτρα συνολικού βάθους.
Προστέθηκαν δηλαδή περίπου 100μέτρα από το προηγούμενο σημείο.
Μας είπαν ότι το σπήλαιο συνεχίζει μέν, αλλά θα έπρεπε να περάσουμε ένα πολύ στενό σημείο με νερό που λιμνάζει.
Το Σάββατο το πρωί ετοιμαστήκαμε να μπούμε οι πέντε, μιας κι ο Κώστας Στασινός έπρεπε να αναχωρήσει. Με μεγάλη ανυπομονησία περάσαμε το σιφωνοειδές λαγούμι, διαπιστώνοντας πόσο λίγο σκάψιμο χρειαζόταν ακόμη για να περάσουμε όταν προσπαθούσαμε πέρυσι, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Οι νέες αίθουσες έχουν πολύ ωραίο στολισμό, πολλά μακαρόνια, σταλακτίτες σε διάφορα χρώματα και σχήματα, αλλά η προσήλωσή μας στο επόμενο εμπόδιο δεν μας άφησε να σταθούμε για πολύ. Το αφήσαμε για να πάρουμε μερικές φωτογραφίες στην επιστροφή.
Φτάσαμε στο σημείο και για αρχή μας έπιασε μια απογοήτευση. Το πέρασμα πολύ στενό, με νερό σε μιά μικρή λιμνούλα που έπιανε όλο το πλάτος του και 60εκ. περίπου μήκος που στο βαθύτερο σημείο της ήταν 10-15 εκ., κυλούσε πρός τα μέσα και υπερχείλιζε 2-3 μέτρα βαθύτερα.(Φωτογρ.Νο11) Το χειρότερο ήταν ότι είχε μια συνεχή σταγονορροή που δεν θα μας άφηνε να την αδειάσουμε με ένα κύπελλο, όπως έδειχναν τα πράγματα. Το πρόβλημα όμως δεν θα λυνόταν αν αδειάζαμε απλώς το νερό γιατί δεν θα χωρούσαμε έτσι όπως ήταν.
Σκάβοντας διερευνητικά διαπιστώσαμε ότι το λαγούμι, που έχει κι αυτό σιφωνοειές σχήμα σαν το προηγούμενο, έχει υπέδαφος από αμμοχάλικο και το νερό συγκρατείται από ένα τύπου κροκαλοπαγούς στρώμα, συγκολλημένων βότσαλων και άμμου που μπορούσαμε να διασπάσουμε με «σχετική» ευκολία.
Ξεκινήσαμε σκάβοντας ένα λάκκο λίγο πιό έξω,(Φωτογρ.Νο12-13) που θα υποδεχόταν το νερό όταν φτάναμε να σπάσουμε το ανασηκωμένο μπροστινό χείλος της λιμνούλας και συνεχίσαμε ελπίζοντας ότι θα απορροφηθεί. Όσο σκάβαμε και δεν βρίσκαμε νερό στον πάτο, τόσο αναπτερώνονταν οι ελπίδες μας ότι θα λύναμε όχι μόνο προσωρινά το πρόβλημα, αλλά θα δημιουργούσαμε μια συνεχή ροή που θα αποστράγγιζε συνεχώς. Μετά από αρκετή ώρα προσπαθειών και αλλαγών βάρδιας, διαπιστώσαμε ότι το σχέδιο εκτελέστηκε ακριβώς όπως το σκεφτήκαμε! (Φωτογρ.Νο14)
Δημιουργήσαμε ένα πέρασμα που με το ζόρι χωρούσε ένας άνθρωπος και ο Παναγιώτης Δ. ανέλαβε να κάνει την πρώτη προσπάθεια.
Προχώρησε 4-5μέτρα και βρήκε ανοδική σήραγγα με άμμο και βότσαλα στο κάτω μέρος και βράχο σε όλες τις άλλες πλευρές, πολύ στενό και σίγουρα χρειαζόταν κι αυτό διάνοιξη. Έκανε μια προσπάθεια με το σφυρί, αλλά ήταν πολύ στενά και τα τοιχώματα αρκετά χονδρά για να σπάσουν.
Οπισθοχώρησε γιατί δεν θα χωρούσε να κάνει μεταβολή και μπήκα κι εγώ για να δω τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Χτύπησα κι εγώ χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα τα σημεία που εμποδίζουν, αλλά σταμάτησα αποδεχόμενος το γεγονός ότι ακόμα κι αν τα κατάφερνα και περνούσαμε κάποιοι με το ζόρι από κει, δεν θα μπορούσε να ακολουθήσει όλη η ομάδα για να ολοκληρωθεί το έργο μας. Οπισθοχώρησα κι εγώ υπολογίζοντας πόση δουλειά χρειάζεται ακόμα! Κράτησα όμως την εικόνα από την αίθουσα που είδαμε με τον Παναγιώτη Δ., που είναι μετά την ανηφόρα που δεν περάσαμε. Είναι κι αυτή στολισμένη στα ίδια μοτίβα με τις προηγούμενες. Σκουρόχρωμα τοιχώματα και σταλακτίτες ήταν τα λίγα που διέκρινα.
Ενώ γινόντουσαν όλα αυτά, πίσω μας ο Παναγιώτης Γ. με τον Αλέξανδρο έκαναν την χαρτογράφηση του νέου τμήματος. Εμείς, όταν δεν δουλεύαμε, τυλιγόμασταν με αλουμινοκουβέρτες γιατί δεν ανέφερα μέχρι τώρα, ότι από το λαγούμι έβγαινε ένας κρύος έως παγωμένος αέρας, που μας είχε ξυλιάσει!
Μετά από λίγο έφτασαν κι οι άλλοι, τους ενημερώσαμε, είδαν τι είχαμε κάνει, τους είπαμε μέχρι που είχαμε φτάσει και καθίσαμε όλοι μαζί να ξεκουραστούμε λίγο και να φάμε κάτι πριν ξεκινήσουμε για την επιστροφή μας.
Τελικά αυτό το σπήλαιο ανταμείβει τις προσπάθειές μας με το σταγονόμετρο, αλλά ίσως έτσι να είναι καλύτερα, γιατί κάθε φορά που πηγαίνουμε έχουμε να θυμόμαστε κάτι για κάθε ένα από τα δύσκολα περάσματα που έχουμε περάσει. Επίσης κάθε φορά που φεύγουμε έχουμε την προσδοκία να ξαναπάμε να περάσουμε στην επόμενη αίθουσα που μπορέσαμε ίσα-ίσα να δούμε. Έτσι έγινε την προηγούμενη φορά, έτσι έγινε και τώρα.
Μέχρι την επόμενη προσπάθεια λοιπόν!