Αυτή τη φορά εκτός από κόπο και κρύο το σπήλαιο μας χάρισε ανεπανάληπτες εικόνες και συναισθήματα.
Ξεκινήσαμε, ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος με την Χαρά Νικολαίδου από την Αθήνα και βρεθήκαμε την Παρασκευή 18/9 το βράδυ, με τον Κώστα Στασινό στον συνήθη κατασκηνωτικό χώρο της περιοχής του σπηλαίου.
Την επομένη μπήκαμε αρματωμένοι με τα διανοικτικά και τα εφόδιά μας και αφού προσθέσαμε στην κατάβαση με τη σκάλα ένα βοηθητικό σχοινί, γρήγορα φτάσαμε στο σημείο που είχαμε σταματήσει την προηγούμενη φορά. Εκεί που ήταν η κολώνα κάναμε μια διεύρυνση της διάνοιξης, πέρασε κι ο Κώστας και ξεκινήσαμε το σκάψιμο στο μαλακό αμμοχάλικο του διαδρόμου με το εμπόδιο που κατέβαινε από την οροφή του περάσματος. Η Χαρά έμεινε μία αίθουσα πίσω μας 4-5 μέτρα μακρυά μας και μας υποστήριζε με ότι χρειαζόταν να μας δώσει και αργότερα όταν γυρίσαμε για λίγο πίσω για να ορθωθούμε και να ξεμουδιάσουμε, μας έδωσε και ζεστή σούπα να απολαύσουμε! Μετά από περίπου μιάμιση ώρα, και μερικά καψούλια, πέρασα πολύ στριμωχτά και βγήκα σε ένα θάλαμο 3Χ4 περίπου, που μπορούσα να σταθώ επι τέλους όρθιος! Το άνοιγμα ήταν πολύ μικρό για να περάσει η ομάδα και έτσι αποφασίσαμε να κάνω μία έρευνα μπροστά και να επιστρέψω για τα νέα.
Μετά τον θαλαμάκο σύρθηκα για λίγο ακόμα και βγήκα σε μία αίθουσα με αρκετό ύψος και στάθηκα πάλι όρθιος (το εκτιμάς αυτό σ’ αυτό το σπήλαιο χαχαχα!). Χρειάστηκα μεγαλύτερη σκάλα στον φακό μου για να δώ το μέγεθος της νέας αίθουσας και ενθουσιασμένος άρχισα να ανεβαίνω μικρούς καταρράκτες στεγνούς αλλά με γλυφές που δείχνουν ότι τρέχει νερό τις κατάλληλες εποχές εκεί, 3-4 μέτρα ο πρώτος 5-6 μέτρα ο επόμενος και πάλι ανάβαση και πάλι μεγάλοι χώροι και παντού διάκοσμος με ποικιλία χρωμάτων και σχεδίων σε μεγάλα μεγέθη. Υπάρχουν περάσματα σε ψηλότερα επίπεδα και η έρευνα και η χαρτογράφηση όλων των αυτών των σημείων θα χρειαστεί πολύ χρόνο πιστεύω.
Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι έπρεπε να γυρίσω να ειδοποιήσω, μιάς και μέσα σε δέκα-δεκαπέντε λεπτά είχα φύγει εκατό μέτρα από τους άλλους. Επέστρεψα λέγοντας τα νέα κι ο ενθουσιασμός μεταδόθηκε άμεσα στην ομάδα. Δυό-τρία καψούλια και λίγο σκάψιμο έφτασαν για να δώ τους συντρόφους μου να βγαίνουν από το στενό πέρασμα.
Ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε σχολιάζοντας τον διάκοσμο με επιφωνήματα θαυμασμού και όλο χαμόγελα σε ένα πάρα πολύ όμορφο και στολισμένο πεδίο και πήγαμε άλλο τόσο όσο είχα πάει μόνος μου. Εδώ θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν για μένα.
Εκεί συναντήσαμε ένα χαμήλωμα με λιμνούλα στα αριστερά του που για να μην χαλάσει ο διάκοσμός του περάσαμε με τα τέσσερα τσαλαβουτώντας από το νερό και μετά από λίγο συναντήσαμε το τέλος του σπηλαίου, τουλάχιστον πρός το παρόν, γιατί υπάρχει ροή αέρα από ένα μικρό χάσμα ανάμεσα στον βράχο της οροφής και τα χώματα, 2-3 μέτρα χαμηλότερα από το μέρος που πατούσαμε.
Είναι σωρός με αμμοχάλικο, ίδιος στην σύστασή του με όλους τους σωρούς που συναντήσαμε σχεδόν παντού στο σπήλαιο, αλλά σε μεγάλη ποσότητα και μάλλον πρόκειται για ένα ακόμη λαγούμι σχήματος σιφωνιού. Αφήνει στην κατωφέρεια 30-40 εκατοστά απόσταση από τον συμπαγή βράχο που υπάρχει από πάνω του και καταλήγει σε 10-15εκατοστά κενό στο κάτω μέρος που είναι οριζόντιος και ο βράχος και τα φερτά. Αυτό είναι το επόμενο εμπόδιο που θα πρέπει να ξεπεράσουμε στο μέλλον για να μας αποκαλυφθούν τα μυστικά αυτού του Καρστικού συστήματος.
Ξεκινήσαμε για πίσω, όλο χαρά για τα αποτελέσματα τόσων ομαδικών προσπαθειών αυτή τη χρονιά, κουρασμένοι και λίγο παγωμένοι αλλά σίγουρα κορεσμένοι από το νεοεξερευνημένο κομμάτι. Χρειάστηκαν τέσσερις αποστολές για να φτάσουμε σ’ αυτό το βάθος και προσπάθειες πολλών συναδέλφων. Συνεχίζεται..