Από την Αθήνα φύγαμε το απόγευμα της Παρασκευής για να είμαστε όσο μπορούσαμε νωρίτερα στον κατασκηνωτικό χώρο κοντά στο χωριό Ροσκά, δίπλα στον Κρικελοπόταμο. Παρ’ όλα αυτά πάλι φτάσαμε πολύ αργά αφού το ένα μόνο αυτοκίνητο ήταν 4χ4 και ο δρόμος από Δομνίστα παραμένει άφτιαχτος και μάλιστα σε ορισμένα σημεία χειρότερος απ’ ότι θυμόμουνα. Κατεβαίναμε, πετάγαμε πέτρες και ισιώναμε όσο μπορούσαμε τα δύσκολα κομμάτια για να μην πάθει ζημιά το χαμηλότερο αυτοκίνητο.
Την επομένη μπήκαμε στο ένα αυτοκίνητο και οι έξι και αφού γεμίσαμε νερό στην βρύση της πλατείας του χωριού, κατηφορίσαμε για το φαράγγι.
Είχαμε μια όμορφη μέρα και τα χρώματα του φαραγγιού ήταν έντονα με ευχάριστες εναλλαγές από τα σκιερά σε ηλιόλουστα κομμάτια και τα σημεία που τρέχουν τα νερά σαν μικρά Πανταβρέχει, ήταν πλούσια σε ροή, μάλιστα επειδή συνήθως όλα τρέχουν από αριστερά, φέτος είδα νερά κι από τα δεξιά. Πολλές οι βροχές το τελευταίο διάστημα, αλλά σε μάς έπεσαν μόνο μερικές σταγόνες κι αυτές σκορπιστές από κάποια μακρινή καταιγίδα. Αυτή τη φορά περίπου στα μισά βρήκαμε δύο κατολισθήσεις, πρώτα μία μεγάλη που το νερό πέρναγε από κάτω της, έπειτα μία μικρότερη και τέλος έναν μεγάλο κορμό, όλα φρέσκα κατορθώματα του περασμένου χειμώνα. Πιο κάτω η κοίτη καθάρισε πάλι και εκτός από μία πλακέτα που έχει φύγει και η βίδα μπήκε μέσα, οι ασφάλειες με κάτι σφιξίματα και καθαρίσματα, ήταν εντάξει. Υπάρχουν μερικές μονές αγκυρώσεις και κάποιες μάπες που έχουν οξειδωθεί αλλά φαίνονται να κρατάνε, όμως καλό θα ήταν κάποια στιγμή να τις αλλάξουμε . Κάποια φορά θα πρέπει να πάρουμε τρυπάνι και να το κάνουμε κι αυτό. Αρματώναμε μόνο οι δυο μας με τον Βαγγέλη, ήμουνα ο μόνος που είχα ξανακάνει τη διαδρομή, κι έτσι είχαμε σχετικές καθυστερήσεις, όμως η υπόλοιπη ομάδα με τα τρία κορίτσια και τον Ανδρέα που μόλις τελείωσε το σεμινάριο, τα πήγαν μια χαρά χωρίς να εκφράσουν δυσφορία ή κούραση. Απολαύσαμε το Πανταβρέχει που είχε πολλά νερά, επιστρέψαμε στις σκηνές και μέχρι να κατεβάσουμε το 4Χ4 με το άλλο αυτοκίνητο ο ήλιος είχε πέσει πίσω από τις δασωμένες πλαγιές.
Βγάλαμε τους φακούς μας, ετοιμάσαμε τα φαγητά μας συζητώντας για τα γεγονότα της ημέρας, γελάσαμε με τα παθήματά μας στο φαράγγι, εγώ έδωσα συγχαρητήρια σε όλους για την αντοχή και την υπομονή, αλλά εξέφρασα την απορία, πως δεν παραπονέθηκε κανένας! Μου εκμυστηρεύτηκαν μέσα σε γέλια ότι όλοι το κρατούσαν μέσα τους ελπίζοντας ότι η επόμενη θα ήταν η τελευταία κατάβαση! Νωρίς-νωρίς αποσυρθήκαμε για ύπνο με μια–δυό πυγολαμπίδες που πέρασαν φευγαλέα πάνω απ’ τις σκηνές και χάθηκαν στα φυλλώματα, να μας καληνυχτίζουν.
Την επομένη φύγαμε με πορεία προς τον Προυσό και περπατήσαμε ανεβαίνοντας στις γύρω κορφές απολαμβάνοντας τη θέα με τις κατάφυτες πλαγιές και είδαμε νερά να τρέχουν από απρόσμενα σημεία στις κάθετες πλαγιές. Ήταν μια πολύ καλή αποθεραπεία για την προηγούμενη δράση μας.
Η ομάδα: Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Μαριάννα Τάσση, Νιόνια Μαλεφάκη, Ρούλα Λιανού, Ανδρέας Βαλλογιάννης, Άγγελος Βλαχόπουλος.