Φύγαμε από Αθήνα το απόγευμα του Σαββάτου, ώστε να μαγειρέψουμε, να κοιμηθούμε στο βουνό και να μπούμε νωρίς την Κυριακή στο Φαράγγι.
Όταν το κανονίζαμε στην αρχή της εβδομάδας ούτε που πρόσεξα ότι θα είναι τα γενέθλιά μου την ίδια μέρα και μόνο λίγο πριν φύγουμε το ανακάλυψα! Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω, ήταν να πάρω μαζί μου γλυκά και να φροντίσω να είμαι την επομένη στο σπίτι όσο γινόταν νωρίτερα για να το γιορτάσουμε με την οικογένεια.
Με τα ζεστά Φθινοπωρινά του χρώματα μας καλημέρισε το πρωινό της Κυριακής και με καθαρά δροσερά νερά το ίδιο το φαράγγι. Συννεφιά και παγωμένο νερό, δηλαδή, αλλά άμα είσαι στα κέφια σου..
Ξεκινήσαμε τις καταβάσεις σε μια μέτρια ροή που στα στενά σημεία γινόταν λίγο άγρια, αλλά όχι επικίνδυνη. Εντύπωση μου έκανε η διαφάνεια, μιάς και μπορούσες να διακρίνεις τον βυθό σε λεπτομέρειες που δεν νομίζω να έχω ξαναδεί εκεί, λόγω της λεπτής λάσπης που εύκολα αναταράσσεται και τα θολώνει όλα. Σε κάποια στιγμή είδαμε και ήλιο, αλλά γρήγορα το γύρισε σαν να πήγαινε να βρέξει, αλλά τελικά δεν έγινε κάτι.
Οι αγκυρώσεις δεν είχαν υποφέρει από τις κακοκαιρίες και η κοίτη δεν παρουσίαζε κάποια σημαντική αλλαγή ή κατολίσθηση.
Φτάσαμε δυό ώρες πριν νυχτώσει στο τελευταίο άλμα και βγήκαμε με όλη τη συντροφιά χαμογελαστή για να αλλάξουμε βάζοντας τα στεγνά μας ρούχα που μας περίμεναν στο αυτοκίνητο της εξόδου.
Γεράσιμος Κρεμμύδας, Ανδρέας Λιόσης, Ανδρέας Παναγόπουλος, Ανδριάνα Κούλη, Άγγελος Βλαχόπουλος.