Κάτω από το χωριό Μανίκια, τρέχει χειμώνα καλοκαίρι ο Μανικιάτης ποταμός που τον έχουμε δει να κατεβάζει μεγάλες ποσότητες νερού, στην αντίστοιχη περίοδο που λιώνουν τα χιόνια και ενισχυόμενη η ροή από κάποιες νεροποντές, να κάνει καταστροφές. Στο γεφύρι του δρόμου που περνάει πάνω από την κοίτη, από την Κύμη προς το χωριό, υπήρχε πηγή, πάγκοι κλπ, ένας όμορφος χώρος με πέτρινα χτίσματα, που μέσα σε μια κατεβασιά διαλύθηκαν και τα κομμάτια τους διακρίνονταν σκόρπια πιο κάτω. Αυτό σημαίνει πάνω από πέντε μέτρα στάθμης και η εκτίμηση είναι μάλλον συντηρητική.
Ξεκινήσαμε την κατάβασή μας από ένα ανοιχτό σημείο, που σύντομα στενεύει, για να σχηματιστεί ο πρώτος καταρράκτης.
Μαζί μας είχαμε τρυπάνι και πλακέτες, για τυχόν βλάβες στις αγκυρώσεις και όντως μας χρειάστηκε σε μια δυό περιπτώσεις. Προσθέσαμε μία σε ένα μονό σημείο και αργότερα άλλη μία, για να κάνουμε τραβέρσα αποφυγής του μπόλικου νερού που συναντήσαμε, προς το τέλος της κατάβασής μας.
Τα ρελέ ήταν σε καλή κατάσταση γενικά, εκτός από αυτό της αλυσίδας του πρότελευταίου καταρράκτη που έχουν λυγίσει οι γωνιακές πλακέτες του, χωρίς όμως εμφανή ραγίσματα. Υπάρχουν κάποια μονά 12άρια βύσματα που ευτυχώς δεν χρειάζονταν σφίξιμο και καλό είναι να το γνωρίζει κάποιος που θεωρεί ότι τα βύσματα στα φαράγγια είναι πάντα 10άρια. Επίσης υπήρχαν κάποια ξεχασμένα καραμπίνερ σε ρελέ, σε καλή κατάσταση, τα οποία αφήσαμε όπως τα βρήκαμε. Κάποια από τα μόνιμα εγκατεστημένα σχοινιά που έχουν τοποθετηθεί, είναι σε καλή κατάσταση, ενώ κάποια άλλα, σίγουρα θα αντικατασταθούν από τα γραφεία που είδαμε στο διαδίκτυο ότι χρησιμοποιούν το φαράγγι για τις καταβάσεις τους. Η παράκαμψη στον τελευταίο 25άρη έχει ένα βασανισμένο κρίκο που όμως λειτουργεί η πύλη του.
Σφίξαμε ότι βίδες και βιδωτούς ανοξείδωτους κρίκους χρειάστηκε και περάσαμε μια όμορφη μέρα, με μια καλή δόση περιπέτειας, λόγω της ποσότητας του νερού, που θα έλεγα ότι ήταν αντίστοιχη με αυτή του Γοργοπόταμου το καλοκαίρι.