Αυτό το σπήλαιο, συνήθως το χρησιμοποιούμε για εκπαίδευση, κατεβαίνοντας μόνο μέχρι την πρώτη αίθουσα, κάνοντας τεχνικές και περνώντας ένα πρώτο, σχεδόν οριζόντιο στένεμα που έχει εκεί, για εγκλιματισμό στα δύσκολα περάσματα.   Αμέσως μετά από αυτό όμως, ακολουθεί ένα ακόμα στενότερο, με την πρόσθετη  δυσκολία, ότι είναι κάθετο και πρέπει να χειρίζεσαι το σχοινί. Ο καταβατήρας δεν χωράει στον κεντρικό, γιατί πλακώνεται πολύ στο βράχο από την κοιλιά και το θώρακα και δεν τρέχει το σχοινί για να κατέβεις. Αναγκαστικά λοιπόν τον προσαρμόζουμε σε προέκταση, λίγο ψηλότερα από το πρόσωπό μας, ώστε να λειτουργεί. Αμέσως μετά, υπάρχει αγκύρωση, στην οποία πρέπει να κρεμαστούμε και εκεί να γίνει αποκατάσταση του καταβατήρα στη σωστή του θέση, ενώ αιωρούμαστε στο κενό. Ένας αρκετά σύνθετος χειρισμός, με την προϋπόθεση ότι πρέπει  να τηρηθούν οι κανόνες ασφαλείας. 

Βέβαια, όλα αυτά στην ανάβαση γίνονται λίγο ακόμα δυσκολότερα, μιάς και δεν υπάρχει η βαρύτητα, που μας βοηθάει όταν κατεβαίνουμε.  

Αυτά, χωρίς να υπολογίζουμε το ολικό βάθος των 70 περίπου μέτρων, αλλά και άλλα δύσκολα σημεία που υπάρχουν χαμηλότερα, κάνουν αυτό το σπήλαιο, ένα καλό πεδίο δοκιμών των αντοχών μας, ώστε να ξέρουμε τα όριά μας, σε ίσως ακόμα δυσκολότερες περιπτώσεις.

Βρήκαμε σχεδόν χωρίς υγρασία, όλο το έγκοιλο, με κάτι λίγες σταγονίτσες να τονίζουν την εξαίρεσή τους. Τα αρματώματα έχουν σημάδια κόπωσης, ιδίως τα παλιά αυτοδιάτρητα και με λύπη μας διαπιστώσαμε για μια ακόμη φορά, ότι έλειπαν τα παξιμάδια από μερικά βιομηχανικά βύσματα και μάλιστα στα στενά σημεία. Τα αντικαταστήσαμε βέβαια..

Συγχαρητήρια στα παιδιά, Τέλη Γλέντη, Γιώργο Κουρεντζή και Γιάννη Μήλα για την προσπάθεια!