Μιας και για το τριήμερο της 25ης Μαρτίου δεν μπορέσαμε να συντονιστούμε για κάποια μεγαλύτερη εξόρμηση, διαλέξαμε να περάσουμε το Σαββατοκύριακο κατεβαίνοντας το Σαββάτο τον Ίναχο και την Κυριακή να δούμε την πρόσβαση της Γερακίνας από το μονοπάτι και να κατέβουμε το φαράγγι.
Ο Ίναχος είχε πολύ καλό νεράκι που γινόταν όλο και περισσότερο, ενισχυόμενο από το παραφάραγγο που τρέχει από τα δεξιά, αλλά κι από 5-6 πηγούλες δεξιά κι αριστερά οπως κατεβαίνουμε. Οι αγκυρώσεις ήταν μιά χαρά στο πρώτο κομμάτι, όσο για το δεύτερο, υπάρχουν κάποιες μονές με ναυτικά κλειδιά και καλό θα ήταν να γίνουν βελτιώσεις.
Κινηθήκαμε με πολύ καλό ρυθμό και καταλήξαμε νωρίς το απόγευμα στην ταβέρνα στη Νεστάνη, απολαμβάνοντας τις νοστιμιές της.
Ήμασταν οι Γεράσιμος Κρεμμύδας, Νιόνια Μαλεφάκη, Τάκης Καπλαντζής και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.

Την Κυριακή αφού αφήσαμε τα αυτοκίνητά μας στο γνωστό χώρο στάθμευσης της εξόδου του φαραγγιού της Γερακίνας, ακολουθώντας τις οδηγίες που μας έδωσε ο Δημ.Καραχρήστος από τον Ορειβατικό Λουτρακίου, περπατήσαμε Ανατολικότερα και βρήκαμε εύκολα την αρχή του μονοπατιού που έχει σημαδέψει και καθαρίσει ο ανω Σύλλογος.
Στην αρχή έχει λίγο κόντρα, αλλά μετά μαλακώνει η κλίση του και καταλήγει στον χωματόδρομο που κατεβαίνουμε όταν ερχόμαστε με τα αυτοκίνητα στο οροπέδιο της εισόδου του φαραγγιού. Δεν κρατήσαμε ώρα, αλλά πρέπει να κερδίσαμε πολύ χρόνο μ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν πρέπει να χρειάζεται περισσότερο από 45 λεπτά για την πορεία, τη στιγμή που θα χρειαστεί περίπου μισή ώρα για την οδήγηση, μιας και ο δρόμος κάνει αρκετά μεγάλο κύκλο και επίσης γλυτώνει κανείς και τον χρόνο για την ανάκληση των πάνω αυτοκινήτων. Βέβαια, μ’ αυτόν τον τρόπο, βρεθήκαμε πάρα πολύ νωρίς το μεσημέρι στην έξοδο έτοιμοι να φύγουμε και το πρόβλημά μας ήταν ότι δεν είχαμε προλάβει να πεινάσουμε καλά-καλά! Πάντως το πρόβλημα αντιμετωπίσαμε με αξιοπρέπεια σε γνωστή μας ψαροταβέρνα στο Αλεποχώρι!
Σ’ αυτή την κατάβαση εκτός από μένα και τον Γεράσιμο, ήταν ο Ξενοφώντας Ντάνης.

Το Σαββακύριακο το περάσαμε διασχίζοντας τα φαράγγια Ροδοκάλου και Δέλφινου. Οι βροχές των προηγούμενων ημερών είχαν ευεργετική επίδραση στην ποσότητα του νερού που σναντήσαμε, αλλά όχι απαγορευτική. Το Σάββατο το πρωί όταν φτάσαμε στη γέφυρα του Ροδοκάλου δεν κρύβω ότι ανησύχησα λίγο από την ορμή του χειμάρου, αλλά πρέπει να γνωρίζει κανείς ότι η μεγαλύτερη ροή προέρχεται από τη δεξιά κοίτη και όχι από τον Ροδοκάλο. Αυτό το διαπιστώνει κανείς αν κοιτάξει προσεκτικά από τη γέφυρα και διακρίνει τον 45άρη καταρράκτη, τον τελευταίο του Ροδοκάλου, αλλά και όταν ανεβαίνοντας το μονοπάτι φτάσει στο σημείο που ενώνονται οι δύο παραπόταμοι. Ήμασταν οι, Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Σπύρος Ζαννιάς, Διονύσης Δρίλλιας, Νιόνια Μαλεφάκη, Γεράσιμος Κρεμμύδας και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.

Την επομένη στο Δέλφινο το νερό ήταν όσο έπρεπε για να στολίζει την καταβαση, μικρής ποσότητας αλλά καθαρό και διάφανο. Γλυστρούσε βέβαια, αλλά η κατάβαση ήταν απολαυστικότατη με τη θέα στην πεδιάδα να κόβει την ανάσα.

Μετά από μερικές βροχούλες και αναποδιάσματα του καιρού η ηλιόλουστη Κυριακή 6/3 μας βρήκε στη Γκουρα να επιχειρούμε μια από τις τελευταίες καταβάσεις της χρονιάς, μιας και το φαράγγι από δω και πέρα όλο και θα στεγνώνει, κατά πως φάνηκε.
Μπήκαμε από την ορθοπλαγιά δίπλα στο κλασικό παραφάραγγο, κατεβαίνοντας από δέντρα και μετά από δύο διαδοχικές καταβάσεις πέσαμε στο σημείο που μπαίνουμε πάντα. Το σκηνικό πολύ ανοιξιάτικο και το νερό λίγο μέν αλλά κρύο, καθαρό και διάφανο, μας συντρόφεψε μέχρι σχεδόν στο μονοπάτι που πάει για την σπηλιά με την εικόνα αριστερά απέναντι από το μοναστήρι. Μετα απ’ αυτό το σημείο, η κοίτη ήταν στεγνή.
Η εξαμελής παρέα μας: Ο Γεράσιμος Κρεμμύδας, ο Βαγγέλης Μαρκόπουλος, ο Τάκης Καπλαντζής, ο Διονύσης Δρίλλιας, η Νιόνια Μαλεφάκη κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.

Την Κυριακή είπαμε να μην σπάσουμε την συνέχεια στις κοπές πίτας του Σαββατοκύριακου και παραβρεθήκαμε στην τελετή του ΣΠΕΛΕΟ στο Σπήλαιο Αφαίας. Καλή Χρονιά κι από μας παιδιά!
Η πλαγιά γέμισε από κόσμο και χαρούμενες φωνές από τα πιτσιρίκια των μελών του παλαιού αυτού Συλλόγου που κατέβηκαν στη σπηλιά και το χάρηκαν, με τη συνοδεία των μεγαλύτερων. Τα έχω ξαναδεί να κινούνται σε σπήλαια και το κάνουν οργανωμένα περιμένοντας να συγκεντρωθούν και να περάσει μπροστά κάποιος μεγάλος. Έχουν πάρει Σπηλαιολογική παιδεία από μωρά! Πολύ τα χάρηκα.
Το σπήλαιο το θυμόμουν πολύ αόριστα από μια επίσκεψη 5-6 χρόνια πρίν και ήταν σαν να το είδα πρώτη φορά. Πολύ όμορφο, δαιδαλώδες, με μεγάλο μέγεθος και κρυφές γωνιές με διάκοσμο πλούσιο σε σχήματα και ποικιλία χρωμάτων. Σ’ αυτήν την επίσκεψη μαζί μου ήρθαν δύο κορίτσια, η Νιόνια Μαλεφάκη, μέλος μας που έχει κάνει σεμινάριο Φαραγγιών στο Σύλλογο και η Έλενα , μια φίλη της. Και οι δύο τα κατάφεραν πολύ καλά και όλοι απολαύσαμε την περιήγηση.

Το Σάββατο αφιερώσαμε για να παραστούμε στην κοπή της πίτας της Σπηλαιολογικής Ομάδας «Υπογαία» και με την ευκαιρία επισκεφθήκαμε το σπήλαιο Σαλίγκαρος που προσωπικά είχα να πάω από μιά άλλη κοπή πίτας τουλάχιστον 7-8 χρόνια πρίν. Καλή Χρονιά παιδιά!

Το Σαββατοκύριακο 6-7 Φεβρουαρίου 2016 επιλέξαμε να επισκεφθούμε το σπηλαιοβάραθρο της Αρμίτσας, ένα από τα αγαπημένα μας, στο οποίο πρίν χρόνια είχαμε κάνει μία διάνοιξη και ανακαλύψαμε μία αίθουσα μικρή (4Χ6) αλλά καταστόλιστη, όπως άλλωστε και όλο το υπόλοιπο σπήλαιο.
Με λύπη μας διαπιστώσαμε την απουσία του “κλειδιού”, ενός καταστόλιστου σταλακτίτη-μακαρονιού που κρεμόταν στην είσοδο της προτελευταίας αίθουσας. Την απουσία του είχαν αναφέρει κάποιοι φίλοι σπηλαιολόγοι από τα γύρω μέρη, αλλά δεν το είχαμε δεί. Μια επίσης δυσάρεστη έκπληξη ήταν επίσης το ότι από τις λίμνες κάτω-κάτω αριστερά, έχουν πάρει το “μαργαριτάρι”, έναν ολοστρόγγυλο αραγονίτη διαμέτρου περίπου 3εκατοστών. Να τα χαρούν οι νέοι κάτοχοί τους πολύ, μιας και τώρα πιά μόνο αυτοί μπορούν.. Υπάρχουν ακόμα κάποια “περιθωριακά” ρομαντικά άτομα που μπορεί να κατέβουν μόνο και μόνο για να τα πάρουν μια ακόμα φωτογραφία ή να τους ρίξουν μιά ματιά. Συγχαρητήρια σ’ όποιον τους έδειξε την σπηλιά και τον τρόπο να κατεβαίνουν.
Από τη συντροφιά μόνο εγώ κι ο Γ.Εξηνταβελώνης είχαμε ξανακατέβει. Οι υπόλοιποι εντυπωσιάστηκαν από την τεράστια ποικιλία του διάκοσμου και σκορπίστηκαν θαυμάζοντας τον περίγυρο ανακαλύπτοντας τα μυστικά του. Οι δυό μας τους οδηγήσαμε στα πιό όμορφα σημεία και βέβαια στην δίοδο για την τελευταία αίθουσα. Ήμασταν μαζί όταν την προσπελάσαμε και είναι το καμάρι μας! Ανεβήκαμε στην επιφάνεια το απόγευμα και είχαμε φτάσει νωρίς το βράδυ κοντά στον Άγριλο, το χωριό που κατάγεται ο Γ.Εξηνταβελώνης στο εξοχικό του οποίου διανυκτερεύσαμε. Την επομένη κατεβήκαμε σε ένα σπήλαιο κοντά στο χωριό, στο οποίο παλιότερα είχαμε κάνει απόπειρα να περάσουμε από ένα στενό μπαζωμένο χαράκι με κενό χώρο από κάτω. Αυτή τη φορά μπήκαμε αποφασισμένοι και πολύ σύντομα σχετικά, δημιουργήσαμε ένα πέρασμα και το κατεβήκαμε. Δυστυχώς φτάσαμε μόνο καμιά δεκαριά μέτρα παρακάτω σε λασπωμένο δάπεδο που έφραζε. Ικανοποιήσαμε βέβαια την περιέργειά μας και κλείσαμε κι αυτή την εκκρεμότητα, ολοκληρώνοντας ένα ακόμα πλούσιο Σαββατοκύριακο παρέα με συναδέλφους και φίλους. Στην εξόρμηση ήμασταν τέσσερις από τον Θησέα παρέα με πέντε άτομα από την νεοιδρυθήσα Σπηλαιολογική ομάδα “Υπογαία”, που της ευχόμαστε καλές και πολλές εξορμήσεις, μακρυά από προβλήματα και κοντά στους φίλους και στα βουνά. Στην τελευταία φωτογραφία θα δείτε το “κλειδί” και στις προηγούμενες τέσσερις το σπήλαιο στον Άγριλο.

Το θερμό αυτό βάραθρο κατεβήκαμε την Κυριακή 17/1/16 έξι άτομα, οι τρείς από το τελευταίο σεμινάριο του 2015. Ο Τάκης Καπλαντζής, ο Διονύσης Δρίλλιας, ο Βαγγέλης Μαρκόπουλος, ο Γεράσιμος Κρεμμύδας, ο Απόλλωνας Θρασυβουλίδης κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.
Όλα εξελίχθηκαν ομαλά, εκτός από την έκπληξη που ετοίμασαν τα παιδιά στον Διονύση που είχε τα γεννέθλιά του. Τον άφησαν τελευταίο στο τελικό κατέβασμα στη λίμνη και όταν έφτασε τον περίμενε ένα κουτί γλυκά που είχε και κεράκι! Του τραγουδήσαμε όλοι μαζί “Να ζήσης Διονύση και χρόνια πολλά” και το έσβησε κρεμασμένος ακόμα στο σχοινί.
Χρόνια πολλά και γραπτώς Διονύση!
Βγήκαμε κατά τις 15:30′ και απολαύσαμε την θέα με τον πολύ καλό καιρό που μας υποδέχτηκε στην επιφάνεια.

Από καιρό είχαμε παράπονα από τα μέλη μας που κάνουν φαράγγια ότι ασχολούμαστε πολύ με τη σπηλαιολογία, οπότε αυτή την Κυριακή, μιας και ο καιρός μας έκανε το χαρήρι με ηλιοφάνεια και καλές θερμοκρασίες για την εποχή, πορευτήκαμε για το στεγνό φαραγγάκι που μας έχει πολλές φορές δώσει λύση για παρόμοιες περιστάσεις.
Οκτώ μέλη μας μαζί με τέσσερις από τον Ορειβατικό Λουτρακίου σχηματίσαμε την ομάδα. Είχαμε μαζί και δύο κοπέλες, μία από κάθε σύλλογο, που θα έμπαιναν για πρώτη φορά κι έτσι χωρίς πολλές καθυστερήσεις ξεκινήσαμε τις καταβάσεις.
Το πεδίο είχε λίγο νεράκι στην αρχή το οποίο, όπως συνήθως, λίγο πιο κάτω χάνεται και προχωράει υπογείως πρός την θάλασσα.
Οι αγκυρώσεις ήταν μιά χαρά, οι επιδόσεις των νέων στο άθλημα πολύ καλές και η φυσιολογική κατάληξη της ομάδας σε ταβέρνα στο Σχοίνο έγινε πολύ πρίν σκοτεινιάσει.

Για τελευταία εξόρμηση για το 2015, είπαμε να κάνουμε μια μικρή, χαλαρή κατάβαση φαραγγιού και επιλέξαμε μια που να είναι σχετικά κοντά και όμορφη, το φαράγγι του Χάβου στα Καμπιά Ευβοίας.
Ξεκινήσαμε από Αθήνα το πρωί στις 08:00’ και στις 13:30 ήμασταν στα αυτοκίνητα και ετοιμαζόμασταν για τις φοβερές πέστροφες του φίλου Κώστα που έχει την ταβέρνα στην πλατεία του χωριού.
Βρήκαμε νερό αρκετό για να έχουμε δράση και για να κάνουμε τα δύο άλματα που μπορέσαμε. Γενικά οι βάθρες είχαν γεμίσει από φερτά και τα ίχνη από κάποιες γερές κατεβασιές ήταν προφανή. Η μεγάλη βάθρα είχε ίσα-ίσα το απαραίτητο βάθος για το άλμα που κάνουμε εκεί και αμέσως μετά, ένα περίπου μέτρο πιό πέρα ήταν αβαθής.
Την κατάβαση κάναμε οι: Γεράσιμος Κρεμμύδας, Τάκης Καπλαντζής, Διονύσης Δρίλλιας και ο γράφων, Άγγελος Βλαχόπουλος, μαζί μας όμως είχαμε και δύο κορίτσια, , την Μαίρη και την Κατερίνα που όσο χρόνο χρειαστήκαμε για να βγούμε, πέρασαν την ώρα τους γνωρίζοντας την περιοχή, μας διευκόλυναν με τη μεταφορά των αυτοκινήτων και τις ευχαριστούμε πολύ γι’ αυτό.
Είχαμε μια ωραία ηλιόλουστη ημέρα και με πολύ καλή διάθεση ολοκληρώσαμε την εξόρμησή μας , αλλά και την δράση μας για φέτος.