Για μια ακόμη φορά πήγαμε στην Πάρνηθα για να εντοπίσουμε το 50άρι βάραθρο που ψάχνουμε να επαναλάβουμε και να χαρτογραφήσουμε. Αυτή τη φορά επιστρατεύσαμε τον φίλο και ντόπιο Θανάση ο οποίος ήταν αυτός που μας πήγε την πρώτη φορά, φτάσαμε στο σημείο που αφήσαμε το αυτοκίνητο και τις άλλες φορές, πήγαμε στον τόπο που είναι το σπήλαιο και αρχίσαμε το ψάξιμο για μια ακόμη φορά.
Περιττό να αναφέρω για τις θερμοκρασίες που επικρατούσαν, όπως και για τη βλάστηση που έχει οργιάσει μη αφήνοντας περιθώριο για ένα βήμα στρωτό σε συνδυασμό με το βραχώδες υπόστρωμα. Παλέψαμε ώρες με τα πουρνάρια και όλα τα υπόλοιπα θαμνώδη που είναι ανακατεμένα με τα καμμένα και τα ξερά πεσμένα δέντρα, μην μπορώντας να το εντοπίσουμε για μια ακόμη φορά φέτος.
Γυρίσαμε στο αυτοκίνητο λίγο απογοητευμένοι και σίγουρα ηλιοκαμένοι, αλλάξαμε θέση και κοιτάζοντας την πλαγιά από άλλη γωνία, ο Θανάσης μας είπε ότι την επόμενη φορά θα το βρούμε .
Δεν είχαμε όμως τελειώσει τη μέρα μας, μιας και είχε ακόμη ένα σπήλαιο να μας δείξει, σε ένα ρεματάκι εκεί κοντά.
Αυτό το εντοπίσαμε αμέσως, το αρματώσαμε με φυσικές δεσιές, διαπιστώνοντας ένα 5μετρο κατέβασμα που βλέπαμε από πάνω, αλλά θα μπορούσε να έχει συνέχεια ακριβώς κάτω από την είσοδό του που δεν μπορούσαμε να ελέγξουμε από το στόμιο. Δυστυχώς δεν υπήρχε κάτι, ούτε καν διάκοσμος, απλώς είχε σκληρά ασβεστιτικά τοιχώματα με απορροφητικό δάπεδο από χαλίκια και μικρές πέτρες.
Τελειώσαμε τη μέρα μας σε ταβερνάκι την Φυλής.
Γεράσιμος Κρεμμύδας, Θανάσης Πλαβούκος, Άγγελος Βλαχόπουλος.