Για τελευταίο του σεμιναρίου, είχαμε διαλέξει το Χάβου στα Καμπιά, αλλά λόγω των έκτακτων καιρικών φαινομένων, επιλέξαμε την “εξωτική” Μεσσηνία και με την ευκαιρία, να βρεθούμε και με τους φίλους-μέλη μας Γιώργο Εξηνταβελώνη και Ειρήνη Ατλαντζή.
Η πρόγνωση που διάβαζε κάποιος στις 7:05′ το πρωί, αποτελούσε έκπληξη, σε σύγκριση με τη βραδυνή και μέσα σε λίγα λεπτά, έπρεπε να συντονίσουμε πάνω από είκοσι άτομα για την αλλαγή πορείας.
Όλα δούλεψαν ρολόι, και με τη βοήθεια του Γεράσιμου που είναι ο Έφορος Υλικών μας και της Δέσποινας που εκτελούσε χρέη Γραμματέα και των δύο Σεμιναρίων, 5ου και 6ου, στις 07:10′ είχαν ενημερωθεί άπαντες.
Πήγαμε σε ένα φαράγγι που με τον προαναφερόμενο Γιώργο, ήμασταν μέ την ομάδα που το ασφαλίσαμε πάνω από 10 χρόνια πρίν.
Αφήσαμε τα αυτοκίνητα σε ένα πέτρινο γεφύρι που έχει εκεί και πήραμε τα πράγματά μας, ξεκινώντας για πάνω. Πολύ όμορφο καταπράσινο μέρος, με το μονοπάτι να έχει δυστυχώς πέσει σε κάποια σημεία κάνοντάς την πιό “ενδιαφέρουσα”. Μέσα στο νερό, έχουν πέσει κάποια δέντρα, που μπλέκουν λίγο στα υλικά και δυσκολεύουν την πρόσβαση, όλα όμως πήγαν μια χαρά και με καλή διάθεση.
Η διαδρομή, έχει λίγες καταβάσεις με σχοινιά, αλλά έχει πολλά μικρά άλματα, πολύ περπάτημα σε δύσβατο πεδίο και μπόλικο κολύμπι σε ήρεμα νερά, ότι πρέπει για σεμινάριο.
Αν κάποιος είναι σπηλαιολόγος, εύκολα ξεχωρίζει τις Λιθωματικές Λεκάνες (Γκούρ) που έχουν σχηματιστεί μέσα στην κοίτη, ιδίως όταν έχει κατέβει μερικά “σκαλιά” και κοιττάξει προς τα πίσω. Η τελευταία κατάβαση έχει πάνω από 30 μέτρα ύψος, και την κόψαμε στα δύο, μιας καί τώρα πιά έχει διπλή αγκύρωση στη μέση.
Σε μια πανέμορφη ταβερνίτσα, τελείωσε η μέρα μας, χαιρετήσαμε τους φίλους μας και πολύ ευχαριστημένοι από το αίσιο τέλος του σεμιναρίου, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.