Από το 2009 την είχαμε δεί αυτή τη σπηλιά, αλλά μόλις είχαμε βγεί από μια τεχνική κατάβαση στο φαράγγι του Μαυρομάτη, είχαμε βγάλει τα υλικά και τις στολές και περπατούσαμε με τα μαγιό στο μονοπάτι. Η είσοδος είναι ακριβώς δίπλα εκεί που περπατάς. Είχαμε μπεί λίγο τότε, αλλά γδερνόμασταν και δεν είχαμε και χρόνο, οπότε σταματήσαμε στα 10-12 μέτρα βλέποντας ότι συνεχίζει πρός τα μέσα, αλλά και πρός τα πάνω. Είχα μείνει με την εντύπωση ότι είναι έξοδος νερού που έρχεται από ψηλότερα και μου είχε μείνει κρυφός πόθος η εξερεύνησή του.
Το μονοπάτι το βρήκαμε εγκαταλειμμένο, γεμάτο βάτα και αγριοτριανταφυλλιές, δυστυχώς, και αναγκαστήκαμε να κατέβουμε μέσα στην κοίτη για να το εντοπίσουμε στο σημείο που ξεκινάει, μετά την τελευταία τεχνική κατάβαση. Το βρήκαμε, το πήραμε πρός τα πίσω, και φτάσαμε στο στόμιο που ψάχναμε.
Τελικά, αμέσως μετά από ένα στένωμα που έχει, συνεχίζει μέχρι τα 25-30μ συνολικά και σταματάει. Πρός τα πάνω σχηματίζονται δύο σωλήνες περίπου 6 μ. Αλλά στενευουν και σταματάνε κι αυτοί.
Κρίμα! Αλλά μιά ακόμη εκκρεμότητα, έκλεισε.

Κατεβαίνοντας πρός Αθήνα, κατευθυνθήκαμε πρός την Οίτη, για να δούμε σε τί κατάσταση είναι το σπήλαιο στο Αγ.Πνεύμα. Εκεί, λίγους μήνες πρίν, βρήκαμε ένα από τα περάσματα, στα 50 μέτρα , φραγμένο από τα φερτά. Λόγω όμως της μεγάλης νεροποντής στην περιοχή που έκανε τις μεγάλες καταστροφές στη Θεσσαλία, είχαμε ελπίδες ότι μπορεί να είχε ξεβουλώσει.
Ευτυχώς δεν είχαν κατεβάσει ακόμη τις αγελάδες από τα ψηλά οροπέδια ακόμη, κι έτσι είχαν συντηρήσει το δρόμο, που ήταν μια χαρά!
Ετοιμαστήκαμε και πλησιάζοντας την είσοδο είδαμε μία μπαζοσακούλα από τις αχρησιμοποίητες, να είναι μαγκωμένη σε ένα κλαρί απ’ έξω. Εκτός από αυτό το δείγμα, ήταν φανερό ότι υπήρξε έντονη ροή προ τα έξω. Καλό σημάδι.
Μπήκαμε και με μεγάλη χαρά περάσαμε σχετικά εύκολα το πέρασμα σχήματος Ζ, που πριν ήταν βουλωμένο, βρήκαμε σε πολύ καλή κατάσταση τα έργα που έχουμε κάνει από την άλλη μεριά, περάσαμε κι άλλα στενώματα σχετικά εύκολα, φτάνοντας σε μια μεγάλη κατηφοριά που ανεβαίνει από την άλλη μεριά, σχηματίζοντας ένα σιφώνι μήκους 8-10 μέτρων. Εκεί σκάψαμε για καμιά ώρα και τελικά περάσαμε σε μια αίθουσα που καταλήγει κι αυτή σε σιφώνι 4-5 μέτρα, πολύ βουλωμένο όμως.
Εκεί σταματήσαμε, υπολογίζοντας ότι χρειάζονται 2-3 ώρες σκάψιμο. Ήμασταν στα 200μ περίπου. Εκεί είχαμε φτάσει και την πρώτη φορά που μπήκαμε, το 2010. Μιά χαρά ήταν για τις συνθήκες. Αν μαζέψουμε μιά καλή ομάδα, πιστεύω ότι θα πάμε αρκετά μέσα, σχετικά σύντομα.
Παρέα με τον Ανδρέα Παναγόπουλο από ΣΠΕΛΕΟ.