Ούτε θυμάμαι από πότε είχα να πάω στο κοντινό μας φαράγγι της Πάρνηθας και με το ζόρι θυμήθηκα κάποια βασικά χαρακτηριστικά. Είχα συμμετάσχει το 2007 σε αποστολή αποκατάστασης των βυσμάτων που ξεβίδωναν και έπαιρναν τις πλακέττες διάφοροι άνθρωποι που το κατέβαιναν σε εποχές που είναι χωρίς νερό. Τότε είχαμε μπλοκάρει τα παξιμάδια με εποξική κόλλα αλλά κι αυτό δεν ήταν αρκετό.
Με χαρά είδα ότι σε προσιτά στους περιπατητές σημεία έχουν τοποθετηθεί τώρα μαζί με τις βιδωτές και κάποιες χημικές αγκυρώσεις που δεν μπορούν να αφαιρεθούν εύκολα και εξασφαλίζουν ότι θα μπορούν να γίνουν οι τεχνικές καταβάσεις με ασφάλεια.
Είχε νερό καθαρό και αρκετό για να κρατήσει τις βάθρες γεμάτες και τη διαδρομή ενδιαφέρουσα. Οι υπόλοιποι της ομάδας δεν το είχαν ξανακατέβει και εντυπωσιάστηκαν από τα τοπία και από το ότι υπάρχει τόσο κοντά στην Αθήνα ένα τέτοιο φαράγγι.
Το διάφανο νερό είχε τη συνέπεια το πεδίο να είναι πολύ γλυστερό και τα πατήματά μας ήταν συνεχώς αβέβαια. Παρ’ όλα αυτά η ομάδα νωρίς το απόγευμα ήταν στα αυτοκίνητα και έτοιμη για ανεφοδιασμό σε μιά από τις κοντινές ταβέρνες της Φυλής.
Ήμασταν οι: Σπύρος και Γιώργος Ζαννιάς, Βαγγέλης Μαρκόπουλος, Απόλλων Θρασυβουλίδης, Γεράσιμος Κραμμύδας και ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος.