18-19-20/11/2016 Άσκηση Σπηλαιοδιάσωσης στο Κάδι, Σπ.Παπαλάκκος.

Παραθέτω μερικά στιγμιότυπα από την άσκηση. Συμμετείχαν 22 άτομα εντός σπηλαίου, τα οποία επιχείρησαν από τα 100 περίπου μέτρα, βγάζοντας τον τραυματία στην επιφάνεια. Από τον Σύλλογό μας ήμασταν ο Σπύρος Ζαννιάς κι ο γράφων Άγγελος Βλαχόπουλος. Υπήρχαν κι άλλα άτομα που εξυπηρέτησαν την οργάνωση, την Γραμματεία και μαγείρεψαν την Κυριακή.
Φτάσαμε στο λιβάδι που είναι κοντά στο σπήλαιο, την Παρασκευή το βραδάκι και το κρύο ήταν ήδη τσουχτερό. Φάγαμε στη φωτιά που είχαν ανάψει οι φίλοι από τον ΣΠΕΛΕΟ που μέλη του είχαν αναλάβει την οργάνωση της άσκησης, τα είπαμε λίγο και κοιμηθήκαμε. Η θερμοκρασία τα ξημερώματα έπεσε στους -4° περίπου και το πρωί το αυτοκίνητο όπως και οι σκηνές είχαν ένα λεπτό στρώμα πάγου.
Οι υπόλοιποι άρχισαν να συγκεντρώνονται σιγά-σιγά και να οργανόνωνται οι ομάδες, που μπήκαν κατά τις 15:00’ το Σάββατο, το φορείο ξεκίνησε στις 4:00’ από το θερμό σημείο που είχε στηθεί στο βάθος και η άσκηση τελείωσε την Κυριακή στις 12:00’ περίπου. Οι συνθήκες μέσα στο σπήλαιο ήταν αντίξοες με αρκετά χαμηλές θερμοκρασίες κάπου 5° και οπωσδήποτε πολλή υγρασία. Το αρμάτωμα του μαιάνδρου στο βάθος του σπηλαίου ήταν μιά πρόκληση και το φορείο με τον σχεδόν 2μετρο “τραυματία” μέσα του που είχε 100κιλά βάρος, ήταν ένα δυσκίνητο μακρινάρι που έβρισκε παντού! Του είχαν μάλιστα εφαρμόσει γυψονάρθηκα στην ποδοκνημική και εικονικό ορό!
Περιττό να πω ότι στις τελευταίες αναβάσεις, ιδίως την έξω-έξω στο φως της μέρας πιά, το “θύμα” μας έλεγε συνέχεια να τον αφήσουμε να βγει. Όμως δεν το λυπήθηκε κανείς και η άσκηση εκτελέστηκε μέχρι τέλους, έτσι κι αλλιώς η πρώτη του και μάλλον η τελευταία του ήταν. Νομίζω ότι δεν θα ξαναδεχτεί να μπεί σε φορείο άλλη φορά στη ζωή του!
Όλα πήγαν καλά και το θύμα ακίνητο, έστω και μέσα σε αλουμινοκουβέρτα, σίγουρα κρύωσε και κουράστηκε αρκετά.
Ανεβήκαμε στον κατασκηνωτικό χώρο και είδαμε στη φωτιά μια μεγάλη κατσαρόλα να αχνίζει. Στάθηκα, την κοίταξα εκστασιασμένος κι ένα δάκρυ κύλισε στο μάγουλο του διπλανού μου. Πλάκα κάνω, αλλά 20 ώρες με μπάρες και νερό κάνουν το ζεστό φαγητό συγκινητικό κι ονειρεμένο(!)