Κατά τις δέκα το πρωί του Σαββάτου, μιας ηλιόλουστης ανοιξιάτικης μέρας, σταματήσαμε στο χώρο κοντά στις κεραίες που βρίσκονται πάνω από το σπήλαιο και σύντομα οργανωθήκαμε για την κατάβαση.
Κατεβήκαμε την απότομη κατηφοριά με τα καμένα, που ευτυχώς έχουν παλιώσει και δεν μαυρίζουν πιά τα ρούχα όπως πριν μερικά χρόνια. Η χαμηλή νέα βλάστηση προσφέρει την ελπιδοφόρα εικόνα της αναγέννησης μετά την καταστροφή.
Στρίβοντας δεξιά σε μία συστάδα βράχων κοντά στο σπήλαιο, ένα ζευγάρι νυχτοπούλια σηκώθηκε τρομαγμένο από τον ερχομό μας. Ήταν αρκετά μεγάλα πουλιά και κάθε φορά που τα βλέπω τόσο κοντά στην Αθήνα χαίρομαι πολύ που επιβιώνουν και έχουμε τη δυνατότητα να τα θαυμάσουμε, πράγμα που παλιότερα ήταν πολύ πιο σπάνιο. Όταν αργότερα κατεβήκαμε κάτω-κάτω, βρήκαμε στο δάπεδο του σπηλαίου και έναν τρίτο σύντροφό τους σε μέτρια αποσύνθεση, δυστυχώς.
Ερευνώντας γύρω-γύρω βρήκαμε ένα λαγούμι στο οποίο είχε γίνει απόπειρα διάνοιξης από κάποια σπηλαιολογική ομάδα, πράγμα που θα έχουμε στα υπ’ όψη για μελλοντικές αποστολές.
Το σπήλαιο δεν έχει διάκοσμο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον κι έτσι βγάλαμε μερικές φωτογραφίες και πολύ σύντομα ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε. Αργά το μεσημέρι μας βρήκε σε ένα ωραίο ταβερνάκι με νοστιμιές, μια καλή και πρέπουσα κατάληξη κάθε καλής εξόρμησης.
Ήμασταν οι, Απόλλων Θρασυβουλίδης, Μαριάννα Τάσση, Βαγγέλης Μαρκόπουλος και Άγγελος Βλαχόπουλος.