Σπήλαιο στο Αγ.Πνεύμα, Οίτη 31/8/2019.

Ο βροχερός χειμώνας που είχαμε φέτος και η συνέχειά του μέχρι και τον Ιούλιο με καταιγίδες, δεν μας άφησε περιθώρια να σχεδιάσουμε νωρίτερα αποστολή για το σπήλαιο αυτό. Για πρώτη φορά φέτος, μόλις τώρα μπορέσαμε να πάμε για να δούμε τι είχε γίνει μέσα, σε τι κατάσταση είναι τα σιφώνια και πως κράτησαν τα έργα που είχαμε κάνει από πέρυσι. Σκοπός μας ήταν να φτάσουμε στα 700μ. και να προσπαθήσουμε να ανοίξουμε το φραγμένο πέρασμα, διαφορετικά θα διασφαλίζαμε την πρόσβαση μέχρι εκεί.
Ξεκινήσαμε από την Αθήνα την Παρασκευή το απόγευμα και φτάσαμε το βραδάκι στον γνωστό μας κατασκηνωτικό χώρο κοντά στο σπήλαιο. Φάγαμε και χωρίς πολλές καθυστερήσεις πέσαμε για ύπνο, ώστε να ετοιμαστούμε και να μπούμε το πρωί, όσο νωρίτερα γινόταν.
Το Σάββατο το πρωί μαζέψαμε τις σκηνές στα γρήγορα και λίγο μετά τις 9:00’ήμασταν ήδη μέσα στις πρώτες αίθουσες. Τα προβλήματα ξεκίνησαν από νωρίς. Είδαμε ότι το νερό είχε κλείσει ένα χαρακτηριστικό πέρασμα σε σχήμα Ζ στα 100μ, και λίγο μετά στα 180μ.περίπου, ένα σιφώνι χρειάστηκε αρκετή δουλειά για να το περάσουμε και να το εξασφαλίσουμε. Το επόμενο εμπόδιο στα 200μ, που ήταν και το μεγάλο μας πρόβλημα στην πρώτη μας απόπειρα κάπου στο 2010, μας έστρωσε στη δουλειά για τα καλά. Μετά από ώρες περάσαμε και διαπιστώσαμε ότι από την πίσω πλευρά τα νερά του χειμώνα είχαν μπατάρει κάποια τσουβάλια που είχαμε τοποθετήσει σαν φράγματα και είχαν παρασύρει τα χώματα που είχαν φράξει το στένωμα. Φτιάξαμε το φράγμα πάλι και το ενισχύσαμε όσο μπορούσαμε.
Σχετικά εύκολα φτάσαμε στο λαγούμι στα 400μ. Εκεί βρήκαμε κι άλλο εμπόδιο και ξεμπαζώσαμε κάμποσο για να περάσουμε το ούτως ή άλλως στενό πέρασμα.
Τα δύο επόμενα περάσματα είναι λίγο ανεβασμένα υψομετρικά και δεν είχαν παρά μόνο λίγα χώματα που παραμερίσαμε για να βγούμε στις πρώτες μεγάλες αίθουσες που η Ρούλα αντίκριζε για πρώτη φορά. Ενθουσιάστηκε και θυμήθηκα τα δικά μου όταν είχα την ίδια εμπειρία. Πήρα μερικές ακόμη φωτογραφίες από τις πανέμορφες αίθουσες και μερικές ακόμη σε ένα πολύ όμορφο γκούρ με τα παιδιά.
Φτάσαμε αρκετά καταπονημένοι στο στόχο μας στα 700μ και βρήκαμε κι αυτό το μέρος φραγμένο, αλλά όχι όσο θα περίμενε κανείς βλέποντας τα προηγηθέντα. Αποφασίσαμε ότι πρέπει οι δύο να αποχωρήσουν και μείναμε με τον Γεράσιμο να δουλέψουμε για μια ώρα δοκιμάζοντας ένα πολύσπαστο που φέραμε μαζί, γιατί το κομμένο κάνιστρο, γεμισμένο με χώμα, ανεβαίνει λίγο δύσκολα στην απότομη πλεύρα του σιφωνιού. Τα πήγαμε αρκετά καλά και ο μηχανισμός είχε αποτέλεσμα, αλλά έπρεπε κι εμείς να επιστρέψουμε, μιας και είχαμε πρόγραμμα επιστροφής στην Αθήνα την ίδια μέρα.
Η ομάδα: Ρούλα Λιανού, Γεράσιμος Κρεμμύδας, Τάκης Καπλαντής κι εγώ.
Άγγελος Βλαχόπουλος