Ένα αρκετά παγωμένο πρωινό, αυτό της Κυριακής, με αρκετό χιόνι και λίγο πάγο στους χωματόδρομους του Εύζωνα, έκανε τη διαδρομή μας προς το Μαυροβούνι, πιό ενδιαφέρουσα απ’ ότι συνήθως. Πάντως η μέρα ήταν ηλιόλουστη και αρκετοί ορειβάτες έκαναν τις εξορμήσεις τους στις γύρω κορυφές, γεμίζοντας με ζωηρές φωνές το πεδίο.
Εμείς, “περίεργοι” και λίγο εκκεντρικοί ως συνήθως, ζωστήκαμε τα υλικά μας και ανεβήκαμε στην είσοδο του βαράθρου, που ουσιαστικά είναι μία διάκλαση περίπου 100 μέτρων συνολικού βάθους, αντικρίζοντάς το με μια όμορφη λευκή κορνίζα.
Η πρώτη κατάβαση, είναι ένα σχίσμα, βάθους περίπου 50 μέτρων, με μια ή δύο αλλαγές, ανάλογα πως θέλει κάποιος να το στήσει. Διάφορα βύσματα μαυρίζουν και σκουριάζουν, λερώνοντας τα τοιχώματα, ευτυχώς όμως υπάρχουν και κάποια ανοξείδωτα λειτουργικά. Αμέσως μετά την μεγάλη κατάβαση, καλό θα ήταν να κάνουμε ένα καθάρισμα από άχρηστες αγκυρώσεις, εγκαθιστώντας παράλληλα, σωστά ρελέ σε άνετα σημεία, ώστε να σταματήσει αυτό το φαινόμενο.
Βρήκαμε τα λιγοστά απομεινάρια από τα εκατοντάδες ψόφια ποντίκια, που από τη βρώμα τους πριν χρόνια είχαμε εγκαταλείψει την κατάβαση, να αποσυντίθενται σε ξηρό σχετικά περιβάλλον, χωρίς να έχουν πια μυρωδιά.
Φτάσαμε στην τελική αίθουσα, βγάλαμε μερικές φωτογραφίες με φόντο τον διάκοσμο που υπάρχει εκεί και πήραμε το δρόμο για πάνω.
Όμορφη μέρα, με καλή παρέα και υπέροχο καιρό!