Σάββατο 1/3/2025 Τρύπα της Μαριώς

Πρόκειται για μια μεγάλων διαστάσεων διάκλαση, με δυσάρεστα απομεινάρια του εμφυλίου που γκρέμιζε την Πατρίδα μας, όταν όλοι οι άλλοι επούλωναν τις πληγές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Από το χωματόδρομο που φτάνει λίγο κοντύτερα στο χάσμα, περνάει μόνο τρακτέρ, τώρα πιά, οπότε το πήραμε με τα πόδια ανεβάζοντας τα υλικά όσο μπορέσαμε, με το μοναδικό ψηλό αυτοκίνητο που είχαμε μαζί μας.

Ξεκινάει με ένα 45μετρο κάθετο κατέβασμα, όπου κι έπεσε το κοριτσάκι που έδωσε το όνομά του στο σπήλαιο και συνεχίζει με μακρόστενες αίθουσες που υπήρχαν παγιωμένα, τα προαναφερόμενα Εμφυλιοπολεμικά ανθρώπινα κατάλοιπα στο γυαλιστερό ασβεστιτικό δάπεδο. Αυτή φορά διαπιστώσαμε ότι έπεσε πολύ νερό και φερτά, με αποτέλεσμα να έχουν καλυφθεί όλα με σωρούς χωμάτων και πάρα πολλών μικρών βράχων. Σε κάποια σημεία είχε χαραχτεί κοίτη πάνω από μισό μέτρο βάθος και ένα μέτρο πλάτος, αλλά και πάλι δεν είχε αποκαλυφθεί το παλιό πάτωμα. Πάντως ανθρώπινα οστά και διαλυμένα παπούτσια, βρήκαμε μερικά.

Με έξι-επτά, ή και παραπάνω μέτρα φάρδος, είναι από τις μεγαλύτερες διακλάσεις που έχω δει και υπάρχει χώρος ώστε σε μερικά σημεία να δημιουργούνται “νησίδες” τεραστίων διαστάσεων βράχων που έχουν καταπέσει στο κέντρο σχεδόν της στοάς, με πέρασμα και δεξιά και αριστερά.

Ο διάκοσμος είναι αρκετά στεγνός, στα τοιχώματα κυρίως, αλλά υπαρκτός.

Κατεβήκαμε κάπου 100μέτρα σε βάθος χρησιμοποιώντας, εκτός του αρχικού σχοινιού, δυό τρία ακόμη 20μετρα και σε άλλα σημεία που ήταν εφικτό, απλώς κατεβαίναμε ελεύθερα σε γκρεμίσματα και βράχια.

Κυριακή 2/3/2025 Τρύπα του Βοριά

Αυτό το υπέροχο σπήλαιο, ήταν και το κεντρικό θέμα της εξόρμησής μας.

Για μένα υπήρχε και κάτι άλλο, πολύ σπουδαιότερο. Μετά από δεκαπέντε περίπου χρόνια, από τότε που είχα πάει τελευταία φορά, αυτή τη φορά ήρθε μαζί μας ο ντόπιος παλιός φίλος Περικλής Σάκκαρης που είχα να τον δώ πολλά χρόνια και με καλή συγκυρία, ήρθε κι ο Γιώργος Εξηνταβελώνης από Καλαμάτα. Φίλοι από το 2004, με τον Περικλή και τον Γιώργο απολαύσαμε παρέα, για μια ακόμη φορά τη μαγική ατμόσφαιρα αυτού του σπηλαίου.

Η τρύπα που οδηγεί στο έγκοιλο, είναι κυριολεκτικά μια τρύπα στενή, που σχεδόν κανένας δεν μπορεί να περάσει τους ώμους του, αν δεν σηκώσει και τα δύο χέρια του, τουλάχιστον, όχι άντρας.

Μετά την πρώτη κατάβαση των 50 περίπου μέτρων, υπάρχει τεράστια αίθουσα, που μόνο αυτή να περιδιαβεί κανείς, θα βρει να φωτογραφίζει σπηλαιοθέματα όλη μέρα! Εμείς για να μην καθυστερήσουμε πολύ, κατευθυνθήκαμε αμέσως προς τα έγκατα με τα πιο πλούσια λευκά τοιχώματα. Προς τα εκεί, το σπήλαιο συνεχίζει περπατητό, με κάποια σημεία που έχουμε εξοπλίσει με μόνιμα σχοινιά, γιατί έχει κατακρημνίσεις μεγάλων τμημάτων της οροφής, που δημιουργούν μεγάλες σχετικά λείες γλιστερές επιφάνειες.

Μαζί μας είχαμε πάρει αρκετά μέτρα σχοινί και κάναμε ενίσχυση στα δεσίματα που υπάρχουν στα κατηφορικά περάσματα και τις τραβέρσες, καταργήσαμε οξειδωμένες ασφάλειες και γενικά κάναμε ότι μπορέσαμε για μια μικρή ανανέωση στα εσωτερικά αρματώματα.

Περπατητό, που λέει ο λόγος, γιατί και αναβάσεις έχει και μέτριας δυσκολίας αναρριχήσεις και ένα χαράκι κάθετο στενό, που περνιέται μόνο με “κολύμπι” οριζόντιο, που καταλήγει άμεσα σε τραβέρσα. Άλλη μια τραβέρσα που καταλήγει σε κατάβαση 8-9 μέτρων και άλλα πολλά. Όλα τα παραπάνω, εξελίσσονται μέσα σε λευκό, υποκίτρινο και γενικώς μεγάλων διαστάσεων και πολύ πλούσιο διάκοσμο. Οι φωτογραφίες όπως και να τις βγάλεις, πάλι λίγα απεικονίζουν, αλλά καλύτερα να δείτε αυτές, παρά να περιγράψω περισσότερο τα τοπία.

Φθάσαμε στο τερματικό, για μας, σημείο με το “χέρι που δείχνει” και αγναντέψαμε τις κατάλευκες αίθουσες περίπου 30 μέτρα πιό κάτω, από ένα μεγάλο άνοιγμα. Δεν υπάρχει συνέχεια από κει και κάτω και έχει ελάχιστες επισκέψεις, πράγμα καλό για το διάκοσμο.

Η επιστροφή στην επιφάνεια, είναι σαν γέννημα στην κυριολεξία! Σε αντίθεση με το μπάσιμο που βοηθάει η βαρύτητα, έστω και λίγα κιλάκια να έχει πάρει κανείς, το καταλαβαίνει καλά! Εκεί είναι που πέφτει γέλιο!

3/3/2025 Σκυλοδευτέρα στα Νιάτα

Ένα Διονυσιακό έθιμο, που το κρατάει ζωντανό το χωριό, με πρωτοστάτες τους Σακκαραίους! Ο Περικλής ανέλαβε και να μας διακοσμήσει αναλόγως, με καρβουνιά στα πρόσωπα και ρούχα τελευταίας μόδας! Μπροστά ο 90άχρονος Κωτσισπύρος πάνω στο άλογο με τον Καρνάβαλο κι από κοντά οι γιοί του, Περικλής και Τάκης, μαζί και οι δυο κόρες του Γεωργία και Ελένη, οι γαμπροί και τα παιδιά.

Ξεκινήσαμε όλη η κομπανία, γυρνώντας από όλα τα σπίτια του χωριού που ήταν ανοικτά, περιμένοντάς μας με κρασιά και μεζέδες. Στο σπίτι του Νίκου και της Αδαμαντίας, είχαμε από τα παιδιά, ζωντανή μουσική και χορό. Μετά μπήκαν με τους δύο γιούς τους στην ομάδα κι αυτοί, ακολουθώντας τη συντροφιά. Με διάφορα πλακατζίδικα επεισόδια στο δρόμο, καταλήξαμε στο εκκλησάκι με τη μεγάλη φωτιά απ’ έξω, κάψαμε τον καρνάβαλο και χορεύοντας και γελώντας, κάποτε μας έπιασε το τσουχτερό κρύο κι αρχίσαμε να μαζευόμαστε.

Καλύτερο κλείσιμο για το 3ήμερο, δεν μπορούσε να υπάρχει!

Πολλές ευχαριστίες από όλους μας για τη φιλοξενία και τη ζεστή φιλική ατμόσφαιρα που μας προσφέρθηκε από όλους στο Χωριό, σαν να ήταν το αυτονόητο και ιδιαιτέρως στον Περικλή και την οικογένειά του, για όλα τα παραπάνω, αλλά και για την άψογη διαμονή που μας προσέφεραν.