Μιας και βρεθήκαμε κοντά με τον Δημήτρη Καραχρήστο, εδώ στο Λουτράκι που μένει κι εμείς κάνουμε διακοπές, είπαμε να κάνουμε και μια δράση μικρού βεληνεκούς, ανάλογη της ζέστης και της προδιάθεσης για την κλασσική ραστώνη της εποχής. Έφερε μαζί και τρία κορίτσια από τον Ορειβατικό Λουτρακίου,την Εύη, τη Φαίη και τη Γιάννα, ατομικό εξοπλισμό για όλους, σάκους και σχοινιά!
Το στεγνό, βέβαια, φαραγγάκι, έχει ένα απρόσμενα στενό κομμάτι με μικρές καταβάσεις, 7 περίπου, που είναι ότι πρέπει για μαθήματα εξοικείωσης.
Βγήκαμε νωρίς το απομεσήμερο και καταλήξαμε στο Σχίνο για μπανάκι και μπυρίτσες.

Μιας και λόγω Ροσκάς θα βρισκόμασταν στην περιοχή στις 3/8ου, είπαμε οι πιό παθιασμένοι με την εξερεύνηση αυτού του σπηλαίου, εγώ κι ο Κώστας Αναγνώστου, να αφιερώσουμε τη επόμενη μέρα μας στην εξέλιξη της έρευνας και χαρτογράφησής του.
 Είχαμε σταματήσει στα 180 μέτρα, σε πνιγμένη μακρόστενη αίθουσα με ένα τριγωνικό πέρασμα δεκα-δεκαπέντε εκατοστά ύψος  και λίγα περισσότερα φάρδος και είχαμε σκοπό να κατεβάσουμε το επίπεδο του νερού, για να περάσουμε.
 Ξεκινήσαμε σκάβοντας την κοίτη σε σημεία που είχε μαζέψει φερτά μερικώς στερεοποιημένα-λιθοποιημένα από τα άλατα, που έφτιαχναν φράγματα, ανεβάζοντας τη στάθμη. Μετά από τρείς-τέσσερις ώρες, δουλεύοντας αναγκαστικά σκυφτοί και μέσα στα νερά, διοχετεύσαμε τη ροή σε ένα χαράκι που βρίσκεται στα 150 μέτρα από την είσοδο και χάνεται σε μικρό ρήγμα, προς τα έγκατα. Φτιάξαμε τελικά, ένα άνετο πέρασμα, από το οποίο χωρούσε το κράνος με το σαγόνι μας να είναι σχεδόν εκτός νερού, με το σώμα ξαπλωτό μέσα στο νερό. Αυτό το κενό που βλέπαμε πίσω από το τριγωνικό παραθυράκι, δυστυχώς συνεχίζει σε ρηχό πέρασμα και χαμηλώνοντας η οροφή, ξανασταματάει είκοσι μέτρα πιό μέσα, συναντώντας το νερό.
Μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, ήταν η παρουσία Niphargus και μάλιστα σε ικανό πληθυσμό, στις πρώτες βάθρες, που την προηγούμενη φορά που πήγαμε, ήταν πολύ θολές για να τα δούμε. Είναι ένα Σπηλαιόβι γαριδάκι, μήκους ενός εκατοστού περίπου, λευκό και τυφλό.
 Η διαμόρφωση, όπως και η μηδενική ροή αέρα, δηλώνουν ότι δεν υπήρχε επικοινωνία με τα ενδότερα, που είναι σίγουρο ότι υπάρχουν, αλλά μάλλον ο μόνος τους επισκέπτης δύναται να είναι το υγρό στοιχείο.
 Βγήκαμε καταλασπωμένοι και βρεγμένοι ως το κόκκαλο, αλλά ικανοποιημένοι , έχοντας κλείσει μια ακόμη σπηλαιολογική εκκρεμότητα.

Μια ακόμη εξόρμηση στην αγαπημένη αυτή περιοχή του Κρικελοπόταμου, οργανώσαμε, με αναχώρηση από Αθήνα την Παρασκευή 2/8ου, έχοντας μπροστά μας ένα πεντάωρο ταξίδι.
Ξεκινήσαμε, το Σάββατο 3 Αυγούστου, τις καταβάσεις με το ελάχιστο, ίσως το λιγότερο που έχω δει μέχρι σήμερα νερό, αλλά σιγά-σιγά οι μικρές ροές από δεξιά κι αριστερά ,καθάρισαν τις βάθρες και μας δρόσισαν, έως παγώματος, ιδίως για όσους επέλεξαν “ελαφρύ” ντύσιμο.
Το Φαράγγι, όσο περνάνε τα χρόνια, παρουσιάζει κάποιες βλάβες στις αγκυρώσεις και κάποιες ελλείψεις, που σε κάποια στιγμή, θα πρέπει να τις φτιάξουμε, αντικαθιστώντας τα χτυπημένα βύσματα και συμπληρώνοντας τις μονές ασφάλειες. Μάλλον του χρόνου, να είμαστε καλά.
Όλα όμως πήγαν μια χαρά και νωρίς το απόγευμα καταλήξαμε στο Πανταβρέχει, όπου συναντήσαμε αρκετούς εκδρομείς, ένας εκ των οποίων μας έβγαλε και την ομαδική μας φωτογραφία.
Ο Κρικελιώτης, παρ’ όλη την πλούσια συνδρομή από το Πανταβρέχει και άλλα δυό-τρία παραφάραγγα, είχε πολύ ρηχά περάσματα, καμιά σχέση με άλλες φορές, που μέχρι σχοινί είχαμε χρησιμοποιήσει σε κάποια σημεία, για να μην παρασυρθεί κανένας, αντιμετωπίζοντας το ρεύμα.
Φτάσαμε στον ανανεωμένο κατασκηνωτικό χώρο που έχει διαμορφωθεί με πολλή φροντίδα, όμορφα πετρόκτιστα τραπέζια, πάγκους, κρουνό με πόσιμο νερό και καθίσαμε για μαγείρεμα και φαγητό.

Αφιερώνω τη γραφή μου στη μνήμη του Βασίλη Δίπλα, που οι ντόπιοι μας είπαν ότι είχε το λημέρι του εκεί που είναι η Σπηλιά, ο οποίος δεν έγινε γνωστός, όπως ο ανεψιός του και άλλα παλληκάρια κι ας ήταν ο Δάσκαλός τους στην Κλεφτουριά*. Υπάρχει ένα στεγνό σπήλαιο μετρίων διαστάσεων λίγα μέτρα δεξιότερα από το στόμιο που παλεύουμε, που χρησιμοποιούσε, άλλο ένα αριστερότερα και φαντάζομαι ότι τα τρόφιμά τους τα αποθήκευαν στο φυσικό ψυγείο του έγκοιλου που μπήκαμε εμείς.
——————————-
Μετά την απόπειρα που κάναμε τον Δεκέμβριο του 2023, βρίσκοντάς το πλημμυρισμένο στο πρώτο σιφώνι που συναντήσαμε στα 40 περίπου μέτρα, αποφασίσαμε να ξαναπάμε κατακαλόκαιρο, διαπιστώνοντας με τους ντόπιους, ότι μήνες τώρα έχει σταματήσει να βγάζει νερό.
Αμέσως μετά την είσοδό μας νιώσαμε τη πνοή αέρα που βγάζει ένα σπήλαιο που έχει μεγάλες αίθουσες, ή ροή νερού και όντως το πρώτο σιφώνι ήταν ελεύθερο και επειδή λειτουργεί σαν παγίδα των φερτών, είχε πολλή λάσπη.
Προχωρήσαμε χαρτογραφώντας και περνώντας διαδοχικά σιφώνια, ακούσαμε θόρυβο νερού και στα 150 περίπου μέτρα φτάσαμε σε ένα χαράκι που καταπίνει ότι έχει απομείνει από τις κατεβασιές του χειμώνα, περίπου μια γεμάτη ίντσα υπολόγισα κι έτσι “στεγνώνει” το μπροστινό τμήμα. Ήταν το μόνο σημείο που μπορέσαμε και σταθήκαμε όρθιοι.
Αν δεν υπήρχε αυτό το ρήγμα, ακόμη και με ελάχιστο νερό, ποτέ δεν θα άδειαζαν τα μπροστινά σιφώνια. Η χαρτογράφηση, μας έδειξε ότι κατεβήκαμε περίπου δύο μέτρα συνολικά, αντί να ανεβούμε, που θα ήταν το αναμενόμενο.
Αμέσως μετά, συνεχίσαμε σε πνιγμένη στοά μέχρι το λαιμό, ενώ ήμασταν στα γόνατα, λόγω της χαμηλής οροφής . Το μικρό τριγωνάκι που υπήρχε πάνω από τη στάθμη στο τέλος του διαδρόμου, για να το περάσουμε, θα έπρεπε να γυρίσουμε ανάσκελα περνώντας τη μύτη μας ξυστά στην οροφή. Δεν το κάναμε, αφήνοντάς το για μιά επόμενη αποστολή, έχοντας στολές νεοπρέν μαζί μας, να μας προστατέψει λίγο από το παγωμένο νερό, που ήδη μας είχε μουσκέψει μέχρι κόκκαλο! Το καταγραφικό έγραψε κάπου 165 μέτρα.
Ήμουνα με τους: Κώστα Αναγνώστου, Ηλία Καλαμπαλίκη, Γιάννη Μπιρμπίλη, Αλέξη Θεοφιλόπουλο, Τάσο Λαμπρακάκη, με δύο αυτοκίνητα από Αθήνα και ήρθαν από τα γύρω μέρη ο Αγραφιώτης Παναγιώτης Παλιούρας και ο Κώστας Μπακολίτσας με τον γυιό του Ορέστη, που πήρε το βάπτισμα και περιμένουμε να κάνει πολλά, στη σπηλαιολογία!
———————————
*Τον Βασίλη Δίπλα, ομολογώ ότι δεν τον ήξερα, σε αντίθεση με τον Κατσαντώνη, τον Καραϊσκάκη και άλλους μαθητές του. Θυσίασε τη ζωή του για να γλιτώσουν οι νεότεροι και να συνεχιστεί ο αγώνας. Δάσκαλος μέχρι τέλους.
Παραθέτω απόσπασμα κειμένου και παραπομπές, γι’ αυτή την Ηρωική Μορφή:
“…Ο Δίπλας δεν φεύγει απάντησε ο καπετάνιος. Σ΄ αυτή την μάχη σκοτώθηκε ο Δίπλας ,τραυματίστηκε ο Κατσαντώνης και ο Καραϊσκάκης. Αν δεν υπήρχε ο Καπετάν Δίπλας να εκπαιδεύσει τόσους και τόσους κλεφτές και καπεταναίους σίγουρα δεν θα υπήρχαν ούτε ο Κατσαντώνης ,ούτε ο Λεπενιώτης ούτε ο Χασιώτης ούτε ο Καραϊσκάκης ούτε ο Τσόγκας,  Καραγιαννάκης κλπ, ίσως να μην πετύχαινε και η Ελληνική Επανάσταση δηλαδή, το Έθνος μας οφείλει πολλά στον Καπετάν Δίπλα επίσης είναι μια ιστορική μορφή που δεν έχει δεχθεί ακόμη την δέουσα. σημασία από τους ιστορικούς και ερευνητές νομίζω πως είναι καιρός να του αποδοθούν οι δάφνες που του αξίζουν.
Ο Δίπλας ποτέ δεν συμβιβάστηκε με τον κατακτητή και ποτέ δεν ζήτησε αρματολίκι , ποτέ δεν έσκυψε το κεφάλι και ποτέ δεν προσκύνησε τούρκο πασά, αλλά και δεν έκατσε ποτέ στο ίδιο τραπέζι με τους εκάστοτε κοτζαμπάσηδες και προεστούς ,όλη του την ζωή την έζησε στο βουνό με το όπλο στο χέρι πολεμώντας τους κατακτητές.”
Υπερσύνδεσμοι: https://www.stavraetos.gr/index.php/istorika/sarakatsanoi-agonistes/kapetan-diplas
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82_%CE%94%CE%AF%CF%80%CE%BB%CE%B1%CF%82
—————————————

Το επιλέξαμε για πολλούς λόγους, όπως η εγγύτητά του στην Αθήνα, το ότι κρατάει ακόμα νερό, το ότι είναι μικρό και εύκολο, τις όμορφες εικόνες του και σίγουρα για την τελευταία του θεαματική κατάβαση που καταλήγει σε μια μεγάλη και βαθειά βάθρα.
Ανεβήκαμε στην είσοδο του Φαραγγιού με τα πόδια, “απολαμβάνοντας” το λιοπύρι που μας έκανε μούσκεμα στον ιδρώτα, αλλά αποζημιωθήκαμε σχετικά σύντομα στην πρώτη λιμνούλα που βρήκαμε, όπου και φορέσαμε τις στολές μας, αρχίζοντας τις τεχνικές καταβάσεις.
Όλα πήγαν μιά χαρά και σύντομα βρεθήκαμε πάνω από την τελευταία μεγαλούτσικη κατάβαση, όπου μας περίμενε μια έκπληξη. Στην περιοχή οργανώνουν εκδρομές διάφοροι Σύλλογοι και γραφεία τουρισμού, φέρνοντας κόσμο από διάφορα μέρη, κυρίως από την Αθήνα. Έτσι αντικρίσαμε καμιά πενηνταριά άτομα να κολυμπάνε ή να λιάζονται στα βράχια από κάτω μας και άλλους ακόμα πιο πίσω, να περπατάνε στα πέριξ. Οπότε, είχαμε και θεατές, όπως και πρόθυμους φωτογράφους, για μερικές ομαδικές λήψεις!

Για όσους το γνωρίζουν, είναι ένα πολύ όμορφο και τεχνικό πεδίο, που δεν είναι και εύκολο να μπούν άτομα που δεν έχουν εκπαιδευτεί στο άθλημα, αλλά η παρέα αποδείχθηκε ικανότατη και πολύ δυνατή!
Το Σάββατο με τον Ανδρέα, κάναμε στα παιδιά μια προετοιμασία στις τεχνικές και τα πλάγια βγαλσίματα στα ρελέ, αλλά δεν περιμέναμε αυτά τα τόσο καλά αποτελέσματα! Μπράβο στα παιδιά!
Το Φαράγγι διατηρούσε το νερό του, αρκετά για να μας δροσίσει και να κάνει τις καταβάσεις ενδιαφέρουσες, αλλά καθόλου επικίνδυνο, αφήνοντάς μας να κάνουμε τα δικά μας με ευκολία. Στον στριφτό καταρράκτη, ας πούμε, όλοι περάσαμε το δεύτερο μέρος χωρίς σχοινί, με στενή βέβαια παρακολούθηση και κάναμε κι άλλα διασκεδαστικά.
Καλόδεχτοι οι νέοι φίλοι μας! Στην ομαδική φωτογραφία, δυστυχώς λείπει ο φωτογράφος, Μενέλαος Νεοφώτιστος.

Η τελευταία εξόρμηση του Σεμιναρίου, έγινε στο γνωστό σε μας σπήλαιο, που έχουμε εξερευνήσει πριν λίγα χρόνια, με μέγιστο βάθος 215μέτρα στον ένα κλάδο και περίπου 150, στον δεύτερο.
Κατεβήκαμε στο βαθύτερο σημείο, μοιράζοντας τις καταβάσεις ανάμεσα στους τρείς νέους μας αρματωτές, που ανταπεξήλθαν μια χαρά και με ενθουσιασμό.
Με λίγο περισσότερο χρόνο για περιήγηση, είδαμε πράγματα που τα είχαμε προσπεράσει κάπως δίνοντας περισσότερη σημασία στην εξερεύνηση, όταν πρωτομπήκαμε. Στα κατώτερα σημεία τα τοιχώματα είναι καλυμμένα από ασβεστιτικές κρυσταλλικές μορφές και σε αρκετά σημεία είναι ολόκληροι όγκοι, όλοι διαπερατοί από ένα ισχυρό φώς. Πήραμε μερικές φωτογραφίες από το διάκοσμο, αναμνηστικές από τη συντροφιά και πήραμε το δρόμο για πάνω.
Ο καθένας ξεαρμάτωσε το κομμάτι του και βγήκαμε στο βασίλεμα του ήλιου στην επιφάνεια.
Την επόμενη ημέρα κάναμε τον απολογισμό του σχολείου και τις εξετάσεις, αφιερώνοντας χρόνο σε απορείες και συζητήσεις για τις τεχνικές και τα προβλήματα που προκύπτουν από την ενασχόληση που μας ενδιαφέρει.
Καταλήξαμε σε γνωστή μας ταβέρνα φίλων, που μας έχουν πάει σε νέες σπηλιές και μας έχουν δώσει επαφές για ακόμα περισσότερες εξερευνήσεις στην περιοχή.
Καλή πρόοδο στα νέα στελέχη!

Πέρασε και το Πάσχα οικογενειακά, βεβαίως-βεβαίως, και μπήκαμε πάλι στους ρυθμούς του Σεμιναρίου μας. Θρακιά Σταυρού για το Σάββατο, εξερευνητικά, από μεριά χωρίς αρματώματα. Φτιάξαμε τρείς διαδρομές, χρησιμοποιώντας και τις φυσικές δεσιές του βαράθρου. Φθάνοντας στο δάπεδο, κάναμε και τεχνικές απεγκλωβισμών, για να ξεσκουριάζουμε! Όλα καλά και κάναμε την πρόσβαση από τον Σταυρό, για όσους γνωρίζουν. Ήταν πολύ καλά και μου φάνηκε πιό σύντομα σε σύγκριση με την κάτω πρόσβαση του Στρατοπέδου. Για να πάς κοντά στον Σταυρό όμως, θέλει 4Χ4.

Η Κυριακή, ηλιόλουστη και με ένα ελαφρύ αεράκι, μας βρήκε στο Χάος του Λαυρίου, να αρματώνουμε πάλι εξερευνητικά. Και αυτό το κατέβασμα προσφέρει ευκαιρία για εξοικείωση με το ύψος και το μεγάλο κενό που δηλώνει το όνομα αυτού του πεδίου. Επαναλάβαμε κάποιες τεχνικές, μιλήσαμε για πολλά, τα δοκιμάσαμε στην πράξη να δούμε τι δουλεύει και τι όχι και είπαμε κάποια πράγματα για την τελευταία εξόρμηση του Σεμιναρίου, που θα γίνει στο Βάραθρο στο χωριό Κοσμάς. Ένα 200άρι που έχει εξερευνήσει και χαρτογραφήσει ο Σύλλογός μας.

Στο Βουνό που βρίσκεται πολύ κοντά μας και διαθέτει πάνω από εκατό έγκοιλα δίνοντας λύση τουλάχιστον για την εκπαίδευση, κάναμε την εκπαίδευση του διημέρου.
Το Σάββατο σε κάθετο πεδίο, αρματώματα και απεγκλωβισμούς, επαναλήψεις και νέες τεχνικές στα αντίβαρα.

Την Κυριακή, πάλι εδώ, σε παλιό ορυχείο για χαρτογράφηση. Χρησιμοποιήσαμε Disto σε Android κινητά και κινητά Με Τopodroid και απλό Αποστασιόμετρο. Οι δύο ομάδες έφτιαξαν από μία απεικόνιση, την οποία θα παραδώσουν σε μορφή αρχείου για υπολογιστή.

Στο γνωστό μας πεδίο της Συκιάς το Σάββατο και στο πεδίο της περιοχής του σπηλαίου της Αφαίας την Κυριακή, εξελίχθηκε η συνέχεια του Σεμιναρίου μας. Δώσαμε έμφαση στις τεχνικές Αυτοδιάσωσης Ομάδας, με απεγκλωβισμούς, περάσματα τραυματία από ρελέ, από κόμπο και άλλα ενδιαφέροντα, εμπλουτίζοντας τις γνώσεις μας και κάνοντας επαναλήψεις στις ήδη διδαγμένες τεχνικές. Πάμε γερά και δυνατά!